به گزارش عصر همدان؛ راهی که پایانش ختم به سعادت و نجات و رستگاری ابدی است ویا نه راهی که پایانش شقاوت وبیچارگی و انحطاط و گم‌گشتگی و هراس دائمی است که همانا عبرت تاریخی برای مقابلان با نهضت عاشورای حسینی را چنین عاقبتی است در گذران روزگار مصادیق بسیار از اینان دیده و ماندگار به نفرت ابدی شده است.
چه آنان که روزی درمقابل حسین‌علیه‌السلام ایستادند چه آنان که روزی با عاشقان حسین علیه السلام درافتادند و سد راه زیارت آنان شدند،آورده اند که درسال( ۱۲۱۶ق ، ۱۸ ذی الحجه) وهابیها به سرکردگی سعود بن عبدالعزیز پس از تسلط بر حجاز به کربلا یورش برده خرابی‌های زیادی به بار آورده و افراد زیادی را قتل عام کردند، وهابیون به مرقد مطهر صدمات زیادی وارد کرده و ذخائر موجود در آن جا را به غارت بردند.
کلید‌دار می‌نویسد: آنان درب‌های حرم و نرده‌های فلزی و آینه کاری حرم را کندند و اشیای قدیمی و هدایای پادشاهان و شاهزادگان ایرانی را به تاراج بردند، همچنین تزئینات دیوارها و طلاهای سقف، شمعدان ها، فرش‌های گرانبها، لوسترهای گران قیمت، درب‌های کنده کاری شده و غیره را تاراج کردند. افزون بر این کار نزدیک به پنجاه نفر را کنار ضریح و پانصد نفر را در صحن شریف به قتل رساندند.
شهر کربلا را نیز ویران کردند و بی‌رحمانه به کشتار پیرمردان و کودکان و زنان و مردان و غارت خانه‌ها پرداختند و کسی از حمله وحشیانه آنان در امان نماند.» این حادثه به قدری تاسف بار بود که وقتی میرزا ابوطالب اصفهانی، چندین ماه پس از این فاجعه به کربلا وارد شد، تلخ کامی‌ها و آشفتگی‌های ناشی از آن را چنین گزارش کرد: «در صحن مقدس، خون مذبوحان روان، گنبد و حجره‌های صحن از لاش مقتولین پُر بود، شدت آن حادثه به جایی رسید که من بعدِ یازده ماه از آن وارد کربلا شدم، هنوز آن قدر تازگی داشت که به جز نقل آن، حدیثی دیگر در شهر نبود و راویان در اثنای حکایت می‌گریستند و از شنیدن آن، موها بر اندام راست می‌شد.
این گزاره تاریخی را با این همه همت زائران ودلداگان و عاشقان کربلا مقایسه میکنیم وبه وضوح در خواهیم یافت که تفاوت ره از کجاست تا به کجا ؟ بارها و بارها که این حرم را تخریب کردند اما باز عشق بی مثال و محبت الهی آنا را آباد کرد و تا کنگره عظیم اربعین که هر روز حماسه ای نو می آفریند، گرچه آنانان که نمی‌پسندند، وخوش نمی‌دارند دسیسه و تشویش می‌گمارند اما آنچه خاموش نگشت نور خداست اینجاست که یقین حاصل است که راهی که رو به دوست ندارد ضلالت است عمری که صرف عشق نگردد بطالت است.
و چه دست ها و دسیسه ها که میخواستند این عظمت به جلوه نیاید واما فوج فوج و روز به روز این عظمت چشم گیر ترشد آفاق عالم را مبهوت خود کرده و اعجاز می آفریند که این راه راه سعادت است تو پای به راه در نه و هیچ مپرس خود راه بگویدت که چون باید رفت.
خوشا راهی که پایانش تو باشی (یاحسین ) ۱-منبع نقل تاریخی ((ده موضوع تحلیلی از زیارت اربعین حسینی)) /سید محمدتقی قادری
حسین درخشنده