به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «عصرهمدان»، دل زن، ابر لطافت و اشک‌هایش باران رحمت‌اند.

هر جامعه‌ای که به مقام دعا و تربیت زنانش ارج نهد، آسمان آن خندان می‌شود.   تربیت در فرهنگ ایرانی‑اسلامی، از دامن زن آغاز می‌شود؛ از مادری که با هر لالایی، واژه‌های ایمان را در گوش نسل فردا می‌کارد.

زن، آموزگار نخستین معناست؛ آموزگار صبر، اخلاق، و خداجویی.  

هر فرزند که با لبخند مادرش بزرگ می‌شود، در حقیقت از باران تربیتی نوشیده است که از دل زن سرچشمه گرفته. این باران تربیت، همان است که جامعه را از خشکیِ بی‌معنایی نجات می‌دهد.

  نیامدن باران، نشانه خشکی دل‌ها وقتی آسمان از باریدن بازمی‌ماند، شاید زمین تنها تشنه آب نباشد، بلکه دلتنگ دعا نیز هست.

در باور ایرانی ـ اسلامی، رابطه‌ای روحانی میان پاکی، دعا و نزول رحمت وجود دارد.   زن، با دل لطیف و پاک خویش، گاه در نقش «دعاگر جمعی» قرار می‌گیرد؛ زنی که اشک‌هایش بذر باران می‌شود.

هرگاه زنان یک جامعه از دعا و تربیت دور شوند، زمین نیز بوی خشکی می‌دهد؛ زیرا دعای زن، همان لطافت گمشده‌ای است که آسمان به آن پاسخ می‌دهد.  

 در کیهان معنا، هر بارش تشبیهی از رحمت الهی است و زن، مظهر پذیرش و زایندگی این رحمت. وقتی زن به نماز، دعا و تربیت می‌ایستد، انرژی پاکی و امید به گوش عالم می‌رسد.   باران، پاسخ آسمان به زمین‌هایی است که از دل زن‌ایمانی فصل جدیدی را می‌طلبند.

اگر نسلی به تربیت الهی زنانش بی‌اعتنا گردد، باران هم غریب می‌شود؛ زیرا رحمتی که باید از دل‌ها آغاز شود، در سکوتِ بی‌دعا می‌ماند.

 محبوبه اکبری سردبیر پایگاه خبری تحلیلی عصر همدان