به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «عصرهمدان»؛ امروز، ملت ایران و پیشگاه تاریخ، بار دیگر به سوگ نشسته‌اند؛ سوگ معلمی که با خون خویش، درس وحدت را برای همیشه در صفحه ایران اسلامی حک کرد. آیت‌الله دکتر محمد مفتح، آن عالم روشن‌ضمیر و فیلسوف مجاهد، در بیست و هفتمین روز از آذرماه ۱۳۵۸، در حالی که از کلاس درس خود در دانشکده الهیات دانشگاه تهران خارج می‌شد، توسط گروهک منحرف فرقان هدف گلوله قرار گرفت و به همراه دو تن از محافظانش، به شهادت رسید. این ترور شوم، اما نتوانست آرمان بلند او را ترور کند.

شهید مفتح، به درستی دریافت که حوزه علمیه و دانشگاه، دو روی یک سکه و دو جویبار همگرا از یک سرچشمه هستند؛ تعالی و تکامل انسان. از نظر او، حوزه، میراث‌دار حکمت وحیانی و معارف ناب الهی برای سیر دادن روح و معنویت آدمی بود و دانشگاه، عرصه کشف اسرار طبیعت، تسخیر جهان مادی و پرورش عقلانیت برای ساختن تمدن. او فریاد می‌زد که جدایی این دو، منجر به ایجاد نسلی کوته‌بین می‌شود؛ نسلی که یا اسیر ظواهر مادی شده و از معنا تهی می‌گردد، یا در گوشه‌ای عزلت گزیده و از ساختن دنیایی عادلانه بازمی‌ماند.

کانون توحید، آزمایشگاه عملی این اندیشه متعالی بود. او در این کانون، طلبه‌های حوزوی را کنار دانشجوهای دانشگاهی نشاند. جلسات سخنرانی استاد شهید مرتضی مطهری، نمونه‌ای درخشان از تلفیق استدلال‌های فلسفی عمیق حوزوی با پرسش‌های ذهن جستجوگر دانشگاهی بود. مفتح باور داشت که دانشگاه بدون اخلاق و معنویت حوزه، به ماشینی بی‌روح و خطرناک تبدیل می‌شود و حوزه بدون علم و عقلانیت دانشگاه، در لاک انزوا و جمود فرو می‌رود. شهادت او در محوطه دانشگاه، نمادی غم‌انگیز و در عین حال عمیق از این پیوند ناگسستنی شد؛ گویی خونش، پلی میان حجره‌های قدیمی قم و آزمایشگاه‌های مدرن تهران شد.

امام خمینی(ره) با درک ژرف این رسالت، فرمودند: «شهادت او در دانشگاه، سمبل وحدت حوزه و دانشگاه است.» امروز، پس از دهه‌ها، این خون، به درختی تنومند تبدیل شده است. دستاوردهای علمی جوانان این مرز و بوم در عرصه‌های هسته‌ای، زیست‌فناوری و نانو، زمانی ارزشمند و متعالی است که با چراغ هدایت اخلاقی و معنویت حوزه روشن شده باشد. از سوی دیگر، فقها و مراجع امروز، با بهره‌گیری از ابزارهای معرفتی جدید، استنباط احکام را برای اداره جامعه پیچیده امروز ممکن می‌سازند.

یادبود شهید مفتح، تنها یک مراسم تاریخی نیست؛ تجدید پیمان با یک ضرورت همیشگی است. راه او به ما می‌آموزد که برای ساختن تمدن نوین اسلامی و پرورش انسان کامل، به هر دو بال «عقلانیت دانشگاهی» و «معنویت حوزوی» نیاز داریم. این دو نهاد، نه رقیب، که مکمل یکدیگرند و جدا کردن آن‌ها، خیانت به آینده‌ای است که شهید مفتح، با نگاهی روشن و قلبی مطمئن، برای آن جان داد.

طاهره معصومی خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی عصر همدان