عاشورا بی عشق و وفای عباس(ع) معنا ندارد

به گزارش عصر همدان؛ حلقه محاصره تنگ و تنگتر می شود، عباس(ع) تعزیه رمقی براش باقی نمانده، نفس هایش هم به شماره افتاده. نمی داند در این گیر و دار جنگ و بی وفایی کوفیان برادر را صدا بزند یا نه! صدا می زند. دستی برایش نیست که بر روی زانو زند و یا علی(ع) گویان و برخیزد و علمدار فرزندان زهراء(س) باشد.تیر که به مشک خورد، آب هم کم کم ریخت، مشک را به دندان گرفت.عمود که به سرش خورد مشک افتاد، هرچند مشک از آن همه تیر در امان نمانده بود. ناخودآگاه برادر را صدا زد؛ حسین جانم! برادرم!… اینجا که می رسد غوغایی به پایی می شود.گریه ها اوج می گیرد. گونه های عزاداران خیس خیس.حتی آن کودک نشسته در کنار نهر شبیه سازی شده هم گریه اش بالا می گیرد و زنان بر سر و صورت می زنند و مردان یا عباسشان به گوش فلک می رسد تا همه با همهمه فرشتگان ناله کنان یا عباس(ع) گویند. ابوالفضل(ع) که بر زمین افتاده، برادر را بر بالای سر خود می یابد، نگاهشان بهم گره می خورد و قلب ها از غریبی و بی کسی حسین(ع) فشرده می شود و نفسی بالا نمی آید.امتداد نگاه عباس تعزیه ما به خیمه می رود، نگاهی که چند ساعت بعد همان نگاه و مظلومانه تر، امامش به خیمه می اندازد و نگران از اهل حرم. انگار چادرهای سوخته و مهمتر موهای سوخته و گونه های نیلی و گوشواره ای خونین بر زمین افتاده، یاد کوچه های خفقان مدینه و آن رد خون کنار درب سوخته را می خواهند تکرار کنند.