انتشار خبر بازداشت و آزادی به قید وثیقه محمدعلی پورمختار، نماینده سابق مردم بهار و کبودراهنگ و رئیس اسبق کمیسیون اصل نود در رسانه های خبری کشور، استان و شهرستان در طی روزهای گذشته باعث شده که نام دو شهرستان بهار و کبودراهنگ در کنار نام پورمختار بر سر زبانها بیفتد.
به گزارش عصر همدان، طبق آنچه که در فضای رسانه ای مطرح است در پرونده دستگیری پورمختار که از یک سال و نیم گذشته باز شده موارد متعددی از جمله: کار چاق کنی در کمیسیون اصل نود در پرونده هایی مانند پدیده شاندیز، بابک زنجانی و ده ها پرونده دیگر وجود دارد اما دلیل اصلی دستگیری وی واردات ملزومات مختلف از جمله گوشت و برنج و شکر به اسم محرومین و فروش آزاد آن بوده است.
گفته می شود که این تخلفات در پوشش موسسه ای به نام خیریه شمیم ولایت انجام شده است. در اخبار منتشر شده آمده که وی علاوه بر همه این موارد با مراجعه به کارخانه داران شهر بهار همدان اعلام می کرده که باید برای ادامه فعالیت ۲۵ درصد سهام کارخانه را به نام او بزنند.
پس از شوک خبری بازداشت پورمختار، این بار خبر آزادی وی به قید ضمانت در صدر رسانه های مجازی قرار گرفت که در آن پورمختار در مصاحبه ای اصل بازداشتش را مربوط به موسسه شمیم ولایت دانسته و اعلام کرده: کار این موسسه کمک به نیازمندان بود و هست اما بعضی از اعضا تخلف هایی انجام داده اند و با توجه به این که بنده رئیس هیئت مدیره بودم پای من هم در این ماجرا باز شد.
وی همچنین در بیانیه ای اعلام کرده که هرآنچه غیر از این موضوع ذکر و منتشر نموده اند کذب و نادرست می باشد و ساخته و پرداخته معاندین و مخالفین و کسانی است که با بنده دشمنی دارند.
اینجاست که ضرب المثل “دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس؟” به ذهن هر شنونده ای متبادر می شود و ما نیز انگشت حیرت بر دهان، نظاره گر اوضاع فعلی نماینده سابق شهرمان در مجلس هستیم و منتظر که چه خواهد شد و چه می شود.
اما اگر به طور اجمالی نظری بر اوضاع ۸ ساله نمایندگی پورمختار در منطقه بیندازیم، وقایع زیادی در ذهن تاریخی ملت خواهد آمد که یکی از آن ها خفقان رسانه ای و ترس از بیان مسائل و مشکلات و بیان انتقاد نسبت به عملکرد نماینده در این سالها بود (بماند؛ گروهها و رسانه هایی که به توان خودشان وظیفه ذاتی و دفاع از مطالبات منطقه خودشان را انجام دادند که در فرصت دیگر به آنان پرداخته خواهد شد)
جایگاه و ارتباط پورمختار با افراد ذی نفوذ به قدری قوی بود که به واسطه آنها در دو شهر بهار و کبودراهنگ که حوزه انتخابیه وی بوده و حکم بقاء حضورش در مجلس را داشت اجازه کوچکترین اعتراض و انتقادی وجود نداشت و اگر هم چنین اتفاقی رخ می داد به انحاء مختلف و از سوی افراد گوناگون در خفا مورد تذکر واقع می شد، به گونه ای که کسی را یارای نقد و مطالبه از این شخص نبود.
جالب اینجاست که این روحیه هنوز هم در وی هویداست و در بیانیه ای که ظاهرا وی پس از آزادیش آن هم در فضای رسانه ای دو شهرستان بهار و کبودراهنگ منتشر کرده برچسب معاندین و مخالفین بر پیشانی افرادی که اخبار کذب از وی منتشر کنند زده تا مهری بر دهان رسانه ها و افراد مطالبه گر زند.
هنوز هم شعار “من رای خود را به یک وعده غذا نمی فروشم” پس از چهار سال ، بر در و دیوار این شهر رخ نمایی می کند و مردم ما فراموش نخواهند کرد چه بر آنها گذشت و چه افرادی را که دیار خود خیانت کردند.
اما مردم تفاوت افرادی را که با آگاهی کامل تن به خیانت داده با فردی که از روی جهل مصلحت شهرش را به حراج گذاشته درک می کنند، چه بخواهیم، چه نخواهیم پورمختار با سابقه درخشانی! که هر روزه از وی هویدا می شود و وی هر روزه منکر آنها خواهد بود، انتخاب خود ماست و حال این مائیم که نیازمند تلنگری اساسی در انتخابهایمان هستیم.
امروز زمان آگاهی است، امروز وقت آن رسیده که هر کسی به یاد نامی که برگه رایش نوشته بیفتد و به انتخابش شک کند با خود بسنجد که “آیا انتخاب من درست بوده؟” و از خود سوال کند “من تا چه اندازه مقصرم؟”
کمتر از یک سال دیگر به انتخابات میان دوره مجلس باقی مانده و این مائیم و انتخابی دوباره تا ارزش برگه رای خود را بار دیگر محک بزنیم تا با انتخابی درست جبران مافات کنیم.
مرضیه کریمی رادپور