محمد احمدی با تأکید بر اینکه دشت ممنوعه بحرانی اسدآباد در آستانه تبدیل شدن به دشت فوق بحرانی است، گفت: پیامدهای سوء برداشت آب زیرزمینی در این دشت بسیار بحران آفرین و فاجعه بار است، چون تبعات تدریجی و بی صدا است، صدایش زمانی در می آید که کار از کار گذشته است و بحران‌های آن دامن‌گیر مردم و مدیران شهرستان را می گیرد.
محمد احمدی، مدیرعامل تشکل خانه حامی کشاورز اسدآباد که به عنوان یک دغدغه‌مند و دلسوز در حوزه آب گام برداشته است، در گفتگو با خبرنگار عصرهمدان؛ با هشدار فوق بحرانی شدن آب دشت اسدآباد، اظهار کرد: فرونشست دشت سالها قبل شروع شده و به سالانه ۲۰ سانتی متر رسیده؛ به گونه ای که به آن می‌توان عنوان زلزله خاموش، بمب ساعتی و مخاطره غیر قابل جبران داد چراکه ظرفیت نگهداری آب آبخوان برای ابد در حال از دست رفتن است.
وی با بیان اینکه این همه سال مدیرانی که می توان از آنها تنها به عنوان مدیران آماری یاد کرد، بدون توجه به تأثیر و نتیجه آن آمارهای اشتباه نه تنها وضعیت آب دشت خوب نشد بلکه بدتر شد، اذعان کرد: آیا برداشت سالانه ۲۰۰ میلیون متر مکعب یعنی ۲۰۰ برابر سد نعمت آباد از دشت فوق بحرانی فاجعه نیست؟ براستی چند تا خبرنگار درباره وضعیت بحرانی آب دشت امر آگاه سازی را انجام دادند.
این دغدغه‌مند در حوزه آب به نامه ای که در خصوص فوق بحرانی شدن آب دشت خطاب به سرپرست فعلی فرمانداری نوشته اشاره کرد و گفت: آیا ۴ صفحه نامه درباره وضعیت فوق بحرانی آب در دشت و ارائه راهکارها برای نجات ته مانده منابع آب به آقای فرماندار فقط باید بایگانی شود؟ سالها بعد با خواندن این نامه چگونه پاسخگوی کوتاهی‌ها و بی تفاوتی‌ها درباره آب در دشت خواهیم شد؟ آن زمان پشیمانی سودی خواهد داشت؟ و از تبعات جدی پشیمان کننده بی آبی رهایی است
وی با انتقاد از مدیریت آب شهرستان و استان، گفت: مسئولان نمی توانند سر خود را زیر برف کنند و شاهد این چالش آب باشیم، باید برای این چالش چاره اندیشی کرد اگر نه بیچاره‌ایم !
احمدی ادامه داد: پیامدهای سوء برداشت آب زیرزمینی در دشت بسیار بحران آفرین و فاجعه بار است؛ چون تبعات تدریجی و بی صدا است، صدایش زمانی در می آید که کار از کار گذشته است و بحران‌های آن دامن‌گیر مردم و مدیران وقت شهرستان می گیرد.
احمدی با تأکید بر اینکه فرصت تنگ نظری‌ها نیست، به مدیران دوراندیش برای آینده دشت زیبای اسدآباد نیاز داریم تا سالها این دشت زنده و سر سبز باقی بماند، افزود: چقدر منابع مظلوم آب زیر زمینی دشت باید تاوان کم کاری‌ها و بی تفاوتی مدیران روزمره گذران آب را بدهد؟ آیا فوق بحرانی شدن آن کافی نیست؟ باید دشت کامل خشک شود تا قدمی برداشته شود؟! آیا غیر از این است که بار اشتغال اصلی شهرستان بر دوش بخش کشاورزی است و کشاورزی وابستگی کامل به سفره آب زیرزمینی(حساب پس انداز آب دشت) که در حال تهی شدن است دارد؟ از دست دادن و خالی شدن این منبع حیات‌بخش که مدام در حال تخلیه آن هستیم با بیلان منفی و با ۱۰ برابر خرج بیشتر از دخل! با اینهمه از روستاییان شغل و روستا را از دست داده در آینده چه خواهیم کرد؟ نباید بترسیم از فقر اجتماعی امنیتی و غیره ناشی از بی آبی؟ بترسیم از کوچ های اجباری بزرگ!
با طرح چند سؤال خطاب به مسئولان گفت: آیا مدیریت شهرستان رفتار مسئولانه ای در قبال حفظ ذخایر آب به عنوان تنها منبع حیات دشت داشته‌اند؟ مدیریت مصرف آب در دشت اصلاًً جایگاهی دارد؟ آیا مدیریت قرار است حافظ آب دشت در عمل باشد یا روی کاغذ! آیا لازم نیست در دشت فوق بحرانی اسدآباد مدیریت تقاضا با شدت تمام و بطور جامع برای حفظ حیات آن اجرا شود ؟ آیا آبخوان دشت که به علت فرونشست در حال از دست دادن ظرفیت نگهداری آب تا ابد است بعدا قابل احیا است؟
وی این کارشناس حوزه آب خاطرنشان کرد: واقعیت این است که زراعت تشنه دشت برای تامین غذا و معاش من و شما همچنان از اصل سرمایه آب زیرزمینی دشت استفاده می کند و نمودار وضعیت آب دشت همچنان سیر نزولی دارد و آنچه اتفاق می‌افتد بی مدیریت آب در دشت است نه مدیریت!
انتهای پیام/ن