شهید پرویز نورعلئیی، بسیجی شهید ۱۹ ساله ای از اهالی منطقه سرابی در تویسرکان بود که جانانه در برابر بدترین کفار زمانه ایستادگی کرد و در آخر به درجه رفیع شهادت رسید.
به گزارش عصر همدان؛ تویسرکان را به عنوان یکی از شهرستان های ولایتمدار و شهید پرور می شناسند، از میان ۷۵۵ شهید گلگون کفنی که مردم این دیار تقدیم نظام کرده است، ۳۱۴ شهید، بسیجی هستند.
هنگامی که قطعنامه ۵۹۸ توسط ایران اسلامی پذیرفته شد بسیاری از رزمندگان سلحشور کشورمان خود را از قافله شهدا جامانده یافتند، اما دیری نپایید که دشمن بعثی با همراهی صددرصدی منافقین کوردل از طریقه مسیر تعدادی از شهرهای و چارزیر وارد خاک میهنمان شدند، با این حال گویا خدا می خواست در اواخر جنگ بهترین بنده های خود را گلچین کند و این گونه عملیات غرورآفرین مرصاد رقم خورد و منافقین در چارزبر دفن شدند.
یکی از شهدای بسیجی این عملیات شهید پرویز نورعلیئی است، برادر شهید یعنی روانبخش نورعلیئی که او نیز در تنکه مرصاد همراه با دیگر رزمندگان سد محکمی در برابر منافقین ساختند، حضور داشت.
این رزمنده دوران دفاع مقدس در گفتگو با خبرنگار رودآور، در پنجم مرداد ماه سال ۶۷ پس از آن که درگیرهای اصلی به پایان رسید در حدود ۲۱ تن از شهدا را در بخشی از تنگه جمع آوری کرده بودند تا یکی یکی شناسایی شوند و نامشان را در دفتری ثبت کنند.
نورعلیئی اظهار کرد: در گوشه ای نشسته بودم و تصاویری از منافقین که برای خودشان نقشه های حضور در تهران را کشیده بودند نگاه می کردم که یکی از رزمندگان نام شهدا را بلند بلند می گفت تا دیگری ثبت کند، نام برادر من را هم گفت، عکس ها به یک بار از دستم افتادم، زمین و زمان جلوی چشمان تیره و تار شد، به او گفتم پرویز کجاست؟ کدام است؟ گفت نگران نباش این پرویز، پرویز شما نیست.
این رزمنده دوران دفاع مقدس افزود: باور نمی کردم چندین و چند مرتبه به شهدا نگاهی انداختم، اما گویا چشمان دیگر توانایی تشخیص را نداشت و به همین دلیل گفتم من که می دانم پرویز شهید شده، کدام است و او با دست اشاره کرد و من برادرم را بر روی دوش گذاشته و با خود از تنگه پایین آوردم.
الوندی یکی از همرزمان شهید نورعلیئی هم در گفتگویی عنوان کرد: یک سال قبل از عملیات مرصاد، شهید پرویز سراسیمه از خواب بیدار شد و برایم گفت که خواب دیدم که پنجم مردادماهی به شهادت می رسم اما سالش را به خاطر ندارم.
شهید پرویز نورعلئیی، بسیجی شهید ۱۹ ساله ای از اهالی منطقه سرابی در تویسرکان بود که جانانه در برابر بدترین کفار زمانه ایستادگی کرد و در آخر به درجه رفیع شهادت رسید.
در بخشی از وصیت نامه این شهید بزرگوار آمده است که؛ خدایا تو می دانی که این حقیر، نه به طمع بهشتت و نه “به خاطر ترس از جهنمت، بلکه به خاطر خداییت تو را ستایش می کنم.
خدایا دلم می خواهد خمپاره ها چنان سرم را در آغوش بگیرند که صورتم متلاشی شود چون خجالت می کشم با این روی سیاهم به ملاقات تو بیایم.”
انتهای پیام/ز