به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «عصرهمدان»؛ در دل ویرانه‌ها، صدایی اوج می‌گیرد، صدایی که از عمق جان برمی‌خیزد. کودکی، با چشمانی که حکایت از روزگار تلخ دارد، بر بلندای ویرانه‌ها ایستاده است.
لبان کوچک او، اذانی را زمزمه می‌کند که در این سکوت سنگین، همچون نغمه‌ای آسمانی طنین‌انداز می‌شود.
اینجا، جایی است که دیوارهای خانه‌ها فرو ریخته‌اند، اما دیوارهای روح‌ها همچنان استوار ایستاده است.
کودکی که در میان آوارها اذان می‌گوید، نماد مقاومت بی‌نظیر انسان در برابر ظلم است. او با صدایش، به جهانیان اعلام می‌کند که روح انسان، حتی در سخت‌ترین شرایط، تسلیم نمی‌شود.
اذان او، فراخوانی است به انسانیت، به عدالت و به برابری. این صدا، ندایی است برای بیداری وجدان‌های خفته.
کودکی که در میان ویرانه‌ها اذان می‌گوید، آینده‌ای روشن را نوید می‌دهد، آینده‌ای که در آن، ظلم و ستم جای خود را به عدالت و آرامش خواهد داد.
انتهای خبر/