غدیر؛ یکی از میدان‌های اصلی شهر اسدآباد که روزانه بسیاری از کارگران زحمتکش روزمزد دور آن جمع می‌شوند تا لقمه نانی به خانه ببرند، هنوز یک مسئول را پای درددل آنان بنشیند، ندیده است!
به گزارش عصرهمدان؛ نامش “ساعت” بود، ساعتی که تیک تاک آن به وقت زحمتکشانی می‌ایستد اما امیدی آنان را هر روز علی‌الطلوع با وجودی که مزدی کم و بدون بیمه و سقفی از آن خود داشته باشند، آن جا جمع می‌کند تا کسی برسد و برای کاری آنان را فرا خوانده و راهی کند تا نان به خدا ببرند.
نامش که چند سالی به “غدیر” تغیر یافت، انتظار می‌رفت عدالت علی هم در آن اجرا شود اما همچنان این میدان روزانه با وجود تعداد بی شماری کارگر در بی‌عدالتی گذران زندگی می‌کنند و تا به حال مسئولی که سر وقت آنان برود و پای درد دلشان بنشیند، نبوده است.
حال توجه یکسان به مردم به خصوص این قشر زحمتکش از جامعه که یکی از مصداقهای عدالت است، باید مورد توجه مسئولان قرار گیرد.
هم اکنون به بهانه هفته کار و کارگر و پاسداشت این قشر زحمتکش خبرنگار مطالبه‌گر ما به رسم دیرینه و البته روزانه خود در رساندن مطالبات مردم به گوش مسئولان، یکبار دیگر صدای بی صدایی این قشر می شود تا شاید مسئولی از فرماندار گرفته تا نماینده پای دردهای آنان بنشینند و بشنوند درد را و درمان همی؛
برخی از این کارگران کیسه ای از نوع کیسه برنج است را در حالی که لباس کارگری‌شان در آن است ، به دوش می‌کشند؛ یکی از آنان میگوید: صبح که طلوع نکرده اینجا می نشینیم به امید که یکی ما را ببرد و لقمه نان برای خانه ببریم.
آنان که مزد کارشان را بعداز کار می‌گیرد، میگویند با این اوضاع گرانی این مزدها پاسخگوی مشکلاتمان نیست و حتی روزی هست که به نان یک روز هم نمی رسد.
در گذشته بسیاری از این کارگران زحمتکش را افراد مسن و سالخورده شکل می‌دادند، اما اگر گذرتان به این میدان افتاد، خواهید دید که جوانانی تحصیلکرده هم در بین آنان دیده می‌شود.
این قشر زحمتکش که ویروس منحوس کرونا بیشتر از همه اقشار جامعه درمار از روزگار آن درآورد، میگویند روزها بود که خانواده‌هایمان در انتظار نان بودند و ما دست خالی به خانه برگشتیم و شرمندگی را با خود همراه کردیم.
یکی از کارگران می‌گفت ما زیرمجموعه جایی نیستیم که درآمد ثابت و بیمه داشته باشیم، حداقل روزی که به نام ماست را مسئولی از ما یاد کند!
اینجاست که وقتی مسئولان این قشر دم از آمار اشتغال می‌زنند و کاهش بیکاری را پیش می‌کشند، مشخص نیست این قشر بدون بیمه و با مزد کم کجای آمارشان می‌گنجد!
میدان “غدیر” گرچه تغییر نام داشت اما با وجود روزانه صدها کارگر روزمزد که بیشتر مواقع دستانش خالی از درآمد است، مورد بی عدالت مسئولان قرار می‌گیرند، امیدواریم با این گزارش صدای بی صدایی آنان شده باشیم.
انتهای پیام/ن