به گزارش خبرنگار فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «عصر همدان» میزگردی درخصوص اندیشه شهید آوینی، نظریه‌پرداز بزرگ هنر و رسانه در انقلاب اسلامی و دوره معاصر ایران، برگزار شد. 

در این میزگرد سه محور اصلی نگاه و اندیشه شهید آوینی به حوزه دوربین و تصویر، وضعیت عکاسی و مستند در استان همدان و چالش‌ها و ظرفیت‌های آن، و در نهایت، وضعیت عکاسی و مستند در کل کشور مورد بررسی قرار گرفت.

امین لطفی با بیان اینکه شهید مرتضی آوینی از کسانی بود که او از دوره نوجوانی با آثارش آشنا شده است، گفت: مستندهای قدیمی وی را می‌دیدم، مجموعه‌ مستندهای جهاد و بعد روایت فتح که هر شب پخش می‌شد را می‌دیدم. 

وی با اشاره به اینکه شهید آوینی در لحظات سخت و بحرانی، جانش را به خطر می‌انداخت تا تصاویری را ثبت کند که الان میراثی ماندگار از دفاع مقدس است، افزود: این آثار گنجینه‌ای عظیم و بزرگ و به یادگار از آن حماسه هشت سال دفاع مقدس است و بعد از آن هم در همین مسیر به شهادت رسید.

این کارگردان خاطرنشان کرد: می‌دانید که شهید آوینی معتقد بود دوربین باید به مثابه عضوی از بدن فیلمبردار حرکت کند و فیلمبردار نباید بین دوربین و خودش جدایی احساس کند، این نشان می‌دهد که ایشان به لحاظ هنری هم حرف برای گفتن داشت. 

لطفی با تأکید بر اینکه شهید آوینی فیلم‌های زیادی را می‌دید، خاطرنشان کرد: بارها در صحبت‌ها و مقالاتش از هیچکاک (فیلم‌ساز انگلستانی) نام برده‌، این شهید والامقام ضمن دیدن فیلم و مطالعات زیاد، با بزرگان هنر در رشته‌های مختلف ارتباط داشت و به سطحی از دانش، تفکر و اندیشه‌ رسیده بود که به کاری که انجام می‌داد ایمان داشت و با اطمینان جانش را برای ثبت وقایع دفاع مقدس به خطر می‌انداخت، چراکه هدفش مشخص بود

وی با اشاره به اینکه شهید آوینی سینما، که محصول تمدن غرب است، را با اشتهای زیاد دریافت، ایرانیزه و بومی‌سازی می‌کرد، گفت: این شهید بزرگوار در راستای اهداف خودش از آن استفاده می‌کرد و پلان به پلان گفتگوهایش، مخصوصاً روایت قصه‌های  معروفش، به گونه‌ای است که نمی‌توان صدا را از فیلم‌های وی جدا کرد. 

این کارگردان ادامه داد: محتوایی که شهید آوینی از طریق نریشن به مخاطب می‌رساند، به اعماق وجود شما نفوذ می‌کند، به عنوان مثال، در مجموعه مستندی که درباره خرمشهر کار کرده، می‌گوید: «درد ما درد سنگ و خانه و کاشانه نیست، درد ما درد ظلمی است که بر این شهر روا داشته‌اند.» این جمله هنوز در ذهن من مانده است.

 بررسی وضعیت مستندسازی و عکاسی در همدان

لطفی در ادامه با بیان اینکه ما در شهری با تمدن دیرینه، زیبا، رویایی و شگفت‌انگیز زندگی می‌کنیم و آثار بزرگی از نیاکانمان به ما به ارث رسیده است، گفت: اما اینکه آیا ما میراث‌داران خوبی بوده‌ایم یا نه، جای بحث دارد؛ آیا توانسته‌ایم سیستمی ایجاد کنیم که چنین آدم‌هایی را دوباره بازآفرینی کنیم، به آن‌ها انگیزه و فضا بدهیم؟ به نظر من، در این زمینه موفق نبوده‌ایم. نه همه مدیران فرهنگی، اما بخشی از آن‌ها کار خود را در یک ساعت اداری و در یک فضای بسته، به دور از حضور در جوامع مختلف فرهنگی، انجام می‌دهند.

وی با اشاره به اینکه ما نیاز به فضاهای فرهنگی مختلفی داریم که محل تجمع و تبادل تجربه بین هنرمندان جدید و قدیمی باشد، تصریح کرد: سال‌ها پیش، ما در حوزه هنری فضایی فرهنگی را ایجاد کردیم و خانه عکاسان را راه‌اندازی کردیم، در روزهای اول، سه تا پنج نفر بودیم، اما در روزهای آخر، حدود 160 تا 170 نفر بودیم که متاسفانه بعد از مدتی، این فضا از همه این بچه‌ها گرفته شد، در حالی که هر کدام از آن‌ها الان اساتیدی هستند که تدریس می‌کنند.

این کارگردان ادامه داد: ما تلاش‌های زیادی کردیم تا فضایی به نام خانه مستند استان همدان راه‌اندازی کنیم، اما به دلیل تغییراتی که در سیستم کشور اتفاق افتاد، این فضا به دست فراموشی سپرده شد و بودجه به آن تعلق نگرفت در صورتی که می‌توانست پاتوق خوبی برای تبادل اطلاعات و تجربه بین بچه‌ها باشد و فضای تولیدی خوبی را با حمایت مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی ایجاد کند.

لطفی با بیان اینکه در آن زمان مدیریت وقت معاونت سینمایی کشور اعلام کرد که نمی‌خواهند رقیبی برای سینمای جوان داشته باشند، افزود: این در حالی بود که بیش از ۹۰ درصد انرژی انجمن سینمای جوان در آثار داستانی و انیمیشن صرف می‌شود و سینمای مستند در شهرستان‌ها هیچ نماینده و پاتوقی ندارد.

وی با اشاره به اینکه صدا و سیما هم معمولاً با نیروهای خودشان کار می‌کنند، عنوان کرد: قبلاً همراهی‌هایی شکل می‌گرفت، اما الان اینطور نیست.

ابن کارگردان ادامه داد: کسی که مدیر فرهنگی می‌شود، مخصوصاً در فضای عکاسی و فیلمسازی، باید خیلی بیشتر از ساعت‌های اداری برای بچه‌ها وقت بگذارد، انرژی بگذارد و پاسخگو باشد، ساختار اداری باید بسترساز باشد، نه اینکه مانع باشد و بودجه را بگیرد و صرف هزینه‌های دیگر بکند.

لطفی با بیان اینکه جشنواره فیلم کودک واقعاً تاثیرگذار بود، گفت: هر بستر فرهنگی و جشنواره‌ای که در سطح بین‌المللی در یک استان برگزار می‌شود، آورده خواهد داشت و امکان ندارد که آورده نداشته باشد. 

وی با اشاره به اینکه در دوره جشنواره، سالن‌های متعددی در همدان ساخته شده است، اما متأسفانه بسیاری از آن‌ها فعال نیستند، افزود: برخی از مدیران نمی‌خواهند در مورد توسعه این حوزه‌ها دوندگی کنند و آدم‌هایی در فضاهای فرهنگی ما نظر می‌دهند که اصلا دغدغه فرهنگی ندارند و اشتباهی سر آن میز و صندلی نشسته‌اند. 

این کارگردان خاطرنشان کرد: اگر یک آدم دلسوز را در مسئولیتی مرتبط با فضای عکاسی استان بگذارند، مطمئن باشید شرایط متحول خواهد شد.

لطفی با بیان اینکه بسیاری از مدیران تصمیمی می‌گیرند و به عواقبش فکر نمی‌کنند، تصریح کرد: ما یک کارگاه مستندسازی در همدان با حضور آقای الستی برگزار کردیم، ایشان گفتند در هر استانی که رفتیم، مدیران ارشد آن استان به استقبال و بدرقه ما آمدند اما وقتی به همدان آمدند، نه استقبالی از ایشان صورت گرفت و نه بدرقه‌ای، این یعنی آن آدمی که پشت میز نشسته، اصلا اهمیتی برای این مسائل قائل نیست.

 نقش هنر در گردشگری و چالش‌های مدیریتی

وی با طرح این سوال که آیا ما به اندازه تب گردشگری و مهمان‌داری، دغدغه فرهنگی داریم یا خیر، گفت: وقتی یک عکس در فضای مجازی منتشر می‌شود، به آلبوم عکس تبدیل می‌شود، در جشنواره‌های خارجی جایزه می‌گیرد و مخابره آن می‌تواند گردشگران را به همدان بکشاند. 

این کارگردان خاطرنشان کرد: وقتی یک اتفاق فرهنگی می‌افتد، آن اتفاق در زمان و مکان خود ساکن نمی‌ماند، بلکه مسیر حیات اطلاع‌رسانی و هنری خود را طی می‌کند آن عکس می‌تواند افرادی را که اصلا از همدان خبر ندارند، از سیستان و بلوچستان، تاجیکستان، قرقیزستان یا مشهد، به همدان زیبا بکشاند.

لطفی با بیان اینکه گاهی بودجه‌های کلانی که صرف امور دیگر می‌کنند، اگر در قالب هنر هزینه شود، تأثیر بیشتری خواهد داشت، تصریح کرد: ما به شهرداری پیشنهاد دادیم که از عکس‌ها استفاده کند، اما متاسفانه یا نمی‌خواهند دنبالش بروند، یا ماها نرفتیم روشنگری کنیم.

وی با اشاره به اینکه این یک مسئله دو طرفه است، گفت: هم مدیر فرهنگی باید درک و مشاوره درستی داشته باشد تا به بینش درستی در کار فرهنگی برسد و بداند که کار فرهنگی همان لحظه جواب نمی‌دهد. 

این کارگردان ادامه داد: من بعد از ترک مسئولیت در یک مجموعه هنری، هنوز هم هنرجویانی را می‌بینم که می‌گویند در کارگاه‌های شما عکاس، فیلمساز و فیلمنامه‌نویس شدم و این تأثیر، ۱۰ سال بعد اتفاق می‌افتد.

لطفی با بیان اینکه یک مدیر دوراندیش می‌فهمد که این تلاش‌ها را الان شما انجام می‌دهید و سال‌های بعد دیگران برداشت می‌کنند، افزود: ما معمولاً می‌گوییم که فلانی رابطه‌اش با نماینده مجلس خوب است، یا در اتوبوس فلانی نشسته است و او مدیر می‌شود، این آفت فرهنگی ما است. 

وی با اشاره به اینکه انتصاب‌ها بر اساس شایستگی و لیاقت نیست، عنوان کرد: بیشتر انتصاب‌‌ها، رابطه‌مدار است و مدیران دولت عوض می‌شوند و یک نفر پیشنهاد می‌دهد که فلانی مدیر شود و استاندار و فرماندار هم تحت تاثیر قرار می‌گیرند، بعد نمی‌بینیم که ریشه و سابقه او چیست و آیا اصلا فرق نمایشنامه از فیلمنامه را می‌داند یا نه؟

این کارگردان خاطرنشان کرد: ما در دنیای فیلم و فیلمسازی، افرادی را داریم که به آن مسلط هستند اما بعضی‌ها شبه‌فرهنگی هستند، بعضی‌ها فکر می‌کنند فرهنگی هستند، بعضی‌ها استاد خوبی هستند، اما معلم و مدرس خوبی نیستند، بعضی‌ها معلم و مدرس خوبی هستند، اما فیلمساز یا عکاس خوبی نیستند. این‌ها با هم متفاوت است.

لطفی با بیان اینکه آدمی که پا به پای هنرجویان عکاسی کرده، فیلم ساخته، در جلسات مختلف کتاب، کارگاه، نقد، شعر و موسیقی حضور داشته، تعاملش بهتر است و سعه صدرش بیشتر است، گفت: این فرد در فضای فرهنگی حکم نمی‌دهد و رفتاری دستوری ندارد، ما چون سیستم ارزیابی و نظارت صحیح نداریم، طرف می‌تواند با آمارسازی و چند عکس خودش را فوتبالی معرفی کند، در حالی که همه می‌دانند که او جایگاهی در فوتبال ندارد در نتیجه ما از این اتفاقات ضربه‌های زیادی خوردیم.

وی با اشاره به اینکه اگر مدیری بیاید که کسانی را منصوب کند که درد کشیده باشند، مطمئناً اتفاقات خوبی رقم خواهد خورد، تصریح کرد: این سعه صدر داشتن، ارتباط داشتن و فضا دادن می‌تواند خیلی تأثیرگذار باشد.

این کارگردان ادامه داد: یکی از مدیران دولتی می‌گفت همین که بعضی از این مدیران دولتی و فرهنگی کاری به کار ما نداشته باشند، خودش باعث رشد فرهنگ می‌شود و این یک طنز تلخ است که می‌گوییم اگر کار نمی‌کنید، حداقل مانع هم نشوید.

لطفی با بیان اینکه ما در فضاهایی که داشتیم، یک اتاق بدون رنگ و لعاب هم در اختیارمان گذاشتند که فیلم ببنیم، گفت: الان فضای نمایش فیلمی که در سینما شهر ما راه اندازی کردیم، پُر است از مخاطب اما خیلی از نمایش فیلم‌هایی که در حوزه هنری و شهرداری راه انداختیم، تعطیل شد.

وی با اشاره به اینکه همین که بگذارند افراد علاقمند کارشان را درست انجام دهد، خودش یک تصمیم درست است، عنوان کرد: این دیدگاه باید برای مسئولان ما شکل بگیرد که کمک حال هنرمند باشند.

لطفی با بیان اینکه به نظر من، در نهادهای ما، همه چیز قائل به شخص است، گفت: وقتی یک مدیر می‌رود، تمام برنامه‌های او هم از بین می‌رود. 

وی با اشاره به اینکه آرزو دارم که یک بار حوزه هنری او را دعوت کند و فیلم‌هایش را در آنجا نمایش دهد، افزود: اما حوزه هنری مشهد و تهران همچنان ما را دعوت می‌کنند، در حالی که حوزه هنری همدان سال‌هاست که فعالیتی ندارد.

این کارگردان خاطرنشان کرد: متأسفانه در حوزه هنری این شکل گرفته که می‌گوید افراد خاص بیایند بقیه نیایند، من سال‌ها تلاش کردم همه را جذب کنیم، لازمه رشد این نوع هنر، این است که همه بیایند خودشان وفق داده شوند.

لطفی با بیان اگر شهید آوینی را به عنوان یک الگو برای رشد هنر انقلاب اسلامی بدانیم، این نوع هنر رشد می‌کند، تصریح کرد: هنر متعهد، عکاسی متعهد، متعهد به مردم، متعهد به مبانی انقلاب اسلامی و همه این مسائل زمینه‌های رشد این هنر هستند.

وی با اشاره به اینکه باید دوره‌های آموزشی و کارگاه‌های عکاسی بیشتری در همدان برگزار شود، گفت: جشنواره یا کارگاه عکاسی در همدان که به صورت کارگاهی باشد نداریم و این ضعف کار است.

این کارگردان خاطرنشان کرد: انجمن سینمای جوان هم دوره‌های آموزشی برگزار می‌کند، اما این کافی نیست، اگر نیازهای جوانان در استان برآورده نشود، مجبور به مهاجرت یا تغییر مسیر می‌شوند.

روایت فتح، نخستین مجموعه فاخر مستند کشور

در ادامه عبدالرحمن رأفتی با بیان اینکه هر چقدر درباره شهید آوینی صحبت شود، کم است، عنوان کرد: او شخصیتی بسیار برجسته در حوزه‌های مختلف بود، کارشناس ارشد معماری، فعال در فلسفه، روزنامه‌نگار، مستندساز، فیلمساز و عکاس بود و تحصیلاتش در رشته معماری قطعاً به او در ساخت مستندهایش کمک کرده است.

 این عکاس خبری خاطرنشان کرد: به نظر من، اولین مجموعه فاخر مستند در ایران، روایت فتح است و شهید آوینی نظریه‌های مختلفی در زمینه مستندسازی داشت، به‌عنوان مثال، به دوربین به مثابه یک انسان نگاه می‌کرد که خود آن دوربین، شرح‌دهنده ماجراست.  

 وی با اشاره به اینکه شهید آوینی در مستندهایش، به جز یک قسمت آخر روایت فتح، دوربین را روی دست می‌گرفت و از سه‌پایه استفاده نمی‌کرد، گفت: این پویایی، به القای وقایع در زمان جنگ کمک شایانی می‌کرد.

رأفتی با بیان اینکه مطالبه‌گری باید وجود داشته باشد، گفت: چند وقت پیش، مجموعه تفریحی گردشگری علیصدر یک اردوی عکاسی برگزار کرد که اگر مشاوره و مدیریت خوبی در برگزاری اینچنین اردوها وجود نداشته باشد، خروجی مناسبی نخواهد داشت. 

وی با اشاره به اینکه باید از مدیر مجموعه پرسید که خروجی این اردو با هزینه برای آن‌ها چه بوده است، افزود: اگر خروجی ارائه نشود، دفعه بعد انگیزه‌ای برای امضای فاکتورها وجود نخواهد داشت.

این عکاس خبری ادامه داد: خود هنرمندان و فیلمسازان هم باید خاطراتی به جا بگذارند که طرف مقابل انگیزه داشته باشد دوباره این کار را انجام دهد، امسال باید از مجموعه علیصدر و شهرداری تشکر کرد چراکه اگر جشنواره تئاتر در همدان برگزار نمی‌شد، یک ظرفیت پلاتوی دیگر به همدان اضافه نمی‌شد.

رأفتی با بیان اینکه در دوره اخیر ۲ انتصاب کاملاً فرهنگی و هنری در استان داشتیم، عنوان کرد: این انتصاب‌ها نیروهایی از جنس فرهنگ و هنر، داستان‌نویس و مسلط به حوزه رسانه بودند که سال‌ها در این حوزه فعالیت داشتند اما باز هم نارضایتی وجود داشت.

وی با اشاره به اینکه حوزه هنری فضایی را ایجاد کرده بود، به خصوص برای عکاسان، که بیایند و از این فضا برای نقد و بررسی آثارشان استفاده کنند، گفت: ما خودمان و چند نفر از دوستانمان که الان واقعاً قوی دارند کار می‌کنند، از همان کارگاه‌ها کار را شروع کردیم.

ضعف همدان، نداشتن انجمن عکاسان است

این عکاس خبری خاطرنشان کرد: من بیشتر در مورد حوزه عکاسی صحبت می‌کنم، در همدان، علاقه‌مندان زیادی به عکاسی داریم و یک زمانی قرار بود انجمن عکاسان تشکیل بدهیم که همه عکاسان خبری، عکاسان طبیعت، آکادمیک و مستند در یک واحد به نام خانه عکاسان جمع شوند، چند جلسه هم برگزار کردیم، اما متأسفانه به خاطر یک سری بی‌سلیقگی‌ها این اتفاق نیفتاد.

رأفتی با بیان اینکه اگر به عکاسی همدان در چند حوزه نگاه کنیم، می‌بینیم که در حوزه ابزار و وسایل مورد نیاز عکاسان، در چند سال اخیر وضعیت بهتر شده است، افزود: در اصل عکاسان می‌توانند وسایل مورد نیاز خود را بهتر تهیه کنند اما مشکلی که در بحث عکاسی داریم، بحث آموزش است.

وی با اشاره به اینکه یک انقلاب در عکاسی اتفاق افتاد و از بحث آنالوگ و فیلم‌خور، پرتاب شدیم به بحث دیجیتال عنوان کرد: این دیجیتال یک مشکل ایجاد کرد و کسی که علاقه‌مند به عکاسی شد و وقتی دوربین دیجیتال دستش بود، دیگر نیاز ندید که آموزش ببیند. فقط دوربین را روی حالت اتوماتیک گذاشت و شروع به عکاسی کرد. 

این عکاس خبری ادامه داد: متأسفانه تکنولوژی بر هنر غلبه کرد و در کل دنیا این اتفاق افتاد، اما در ایران چون معمولاً دنبال ساده‌ترین راه هستیم، آموزش محو شد. 

رأفتی با بیان اینکه خودش با دوربین‌های ساده فیلم‌خور «زنیت»و «یاشیکا» عکاسی را شروع کرد، افزود: اما الان طرف به راحتی می‌رود وسیله تهیه می‌کند و دیگر نیاز به آموزش را در خود نمی‌بیند و این باعث ضعف در کار می‌شود. 

وی با اشاره به اینکه فرد در درازمدت شاید چند عکس خوب هم بگیرد، گفت: اما ما الان عکاسی زیاد انجام می‌دهیم، ولی عکس خوب نمی‌توانیم بگیریم.

این عکاس خبری ادامه داد بحث دیگر، بحث مدیران و ادارات و ارگان‌هایی است که عکاسی و تصویربرداری و کار مستند وابسته به آن‌ها است، متاسفانه به شدت در این موضوع ضعف داریم و اداراتی مثل اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی و حوزه هنری، کمترین توجه را به این قضیه دارند.

رأفتی با بیان اینکه ما بارها پیشنهاداتی به دوستان داشتیم که از ظرفیت همدان استفاده کنند، افزود: همدان به عنوان یک استان کهن، هیچ چیز از استان‌هایی مثل تبریز، اصفهان و مشهد کم ندارد و پتانسیل عکاسی و فیلمبرداری زیادی دارد، اما متأسفانه، از این پتانسیل بی‌بهره هستیم.

وی با اشاره به اینکه خیلی‌ها به خاطر جذابیت، دوست دارند وارد عکاسی خبری شوند، تصریح کرد: اما من می‌گویم اول باید یک عکاس اطراف خودش را درک کند و بتواند یک مجموعه خوبی از عکس از محیط اطراف خودش تهیه کند بعد انتخاب کند که عکاس طبیعت بشود، عکاس خبری بشود یا هر چیز دیگر.

این عکاس خبری خاطرنشان کرد: ما بازار فرش خیلی خوبی داریم، اما متأسفانه من خودم در این ۲۰ سالی که عکاسی کردم، یک مجموعه مستند تکمیل و فوق‌العاده از بازار فرش ندیده‌ام.

رأفتی با بیان اینکه اگر یک عکاس شروع به عکاسی از کاروانسراها و بازار همدان کند می‌تواند خیلی تأثیرگذار باشد، گفت: شهرداری در این حوزه می‌تواند مؤثر عمل کند.

وی با اشاره به اینکه در تبریز جشنواره عکس «فیروزه» برگزار شد، افزود: حدود ۱۰۰ نفر از عکاسان شاخص استان‌های دیگر را دعوت کردند و آن‌ها به مدت سه روز شهر تبریز را عکاسی می‌کردند، تمام شهر برای عکاسان بسیج بود و با آن‌ها همکاری می‌کردند. 

این عکاس خبری ادامه داد: این جشنواره یکی از بهترین جشنواره‌های ایران بود اما سوال اینجا است که چرا نباید بتوانیم یک همچین کاری را در همدان انجام دهیم؟

رأفتی با بیان اینکه ما در همدان جشنواره عکاسی داشته‌ایم، اما به صورت موضوعی، محدود و سطح پایین بوده، تصریح کرد: شرکت‌کننده‌ها رغبت به حضور نداشتند و یک جشنواره با این وسعت می‌تواند یک جشنواره ملی عکس داشته باشد.

وی با اشاره به اینکه گاهی اوقات به نظر می‌رسد که سیستم مریض اداری ما باعث می‌شود حتی بهترین مدیران فرهنگی هم نتوانند کار خود را به درستی انجام دهند، گفت: من در چند جای مختلف کار کرده‌ام، از جمله یک مجموعه دانشگاهی، مدیری آنجا بود که واقعاً موفق بود، اما وقتی در مدیریت قرار گرفت، به خاطر جذب در آن اداره و محیط، ذهنیتش تغییر کرد و فرهنگ در اولویت دوم قرار گرفت، مشکلات اداری آنقدر زیاد بود که اجازه نمی‌داد به خود فرهنگ و شاخه‌های مختلف آن توجه کند.

این عکاس خبری خاطرنشان کرد: ما مدیری داشتیم که از جنوب کشور آمده بود و به نظر من یکی از بهترین دوره‌های فرهنگ و هنر همدان، دوره حضور او بود، جشنواره تئاتر کودک بسیار پویا بود، فکرهای خوب و ایده‌های خوبی هم داشت، اما متأسفانه فقط ۶ ماه در همدان بود و خیلی‌ها می‌گفتند که به خاطر مسائل غیر همدانی‌ها، او را کنار گذاشتند.

رأفتی با بیان اینکه این مدیر ایده‌های خوبی داشت، گفت: او با همه هنرمندان و فعالان فرهنگی ارتباط خوبی داشت و حتی اگر بعد از ظهر یک نمایشگاه عکس در یک کافه هنری برگزار می‌شد، نه تنها تلفن فرد را جواب می‌داد، بلکه به نمایشگاه می‌رفت و از آن‌جا بازدید می‌کرد.

وی با اشاره به اینکه اگر بخواهیم درباره هنر متعهد و انقلاب سخن بگوییم باید درباره شهید آوینی سخن بگوییم، افزود: ایشان از ابتدا یک شخصیت مذهبی صرف نبودند و به نظر من، هنر برای ایشان نمود تفکر حقیقت‌طلبی و حقیقت‌جویی بود.

این عکاس خبری خاطرنشان کرد: در مورد بحث خانه عکاسان که آقای لطفی فرمودند، باید بگویم که ما در آنجا همه جور آدمی داشتیم، از افراد مذهبی گرفته تا کسانی که شاید حجاب درستی هم نداشتند اما همه در یک قالب قرار می‌گرفتند و عکس مذهبی و عکس شهید را در کنار هم به نمایش می‌گذاشتند و نقد و بررسی می‌کردند که این تنوع دیدگاه خیلی مهم است.

رأفتی با بیان اینکه متأسفانه الان این شیوه دیگر انجام نمی‌شود و ممکن است کسی از یک شخصیتی خوشش نیاید و او را دعوت نکند، تصریح کرد: اما در چنین شرایطی تکلیف هنر چه می‌شود؟ هنری که می‌خواهد ارائه شود یا هنرمندی که دعوت نمی‌شود چه تکلیفی دارد؟ 

وی با اشاره به اینکه اگر می‌خواهیم هنر انقلاب اسلامی رشد کند، باید ورودی‌هایمان را زیاد کنیم، افزود: نمی‌شود که فقط یک خانم یا آقا با یک شکل خاص به آنجا بیایند، این یک خطای نابخشودنی راهبردی است و در این صورت ورودی‌ها چگونه زیاد می‌شوند؟ با جشنواره، با دوره آموزشی و با مجامع فرهنگی می‌توان ورودی‌ها را افزایش داد.

این عکاس خبری خاطرنشان کرد: به نظر من، بهترین حمایتی که ارگان‌ها می‌توانند داشته باشند، همین مجامع فرهنگی و دورهمی‌ها و جشنواره‌ها هستند؛ هنرمند محتاج این است که دیده شود و کارش را ارائه دهد، متاسفانه در همدان گالری خوبی برای ارائه آثار وجود ندارد.

رأفتی با بیان اینکه شهرداری نگاه نو را داریم که بعضی وقت‌ها جشنواره جذاب برگزار می‌کند، گفت: آن‌جا و و ارشاد میتوان چنین برنامه‌هایی اجرا کرد فقط کافی است یک ارگان یکی دو سال روی این قضیه کار کند و یک سری عکاسان را جمع کند.

وی با اشاره به الان هم می‌شود اتفاقات خوبی برای هنر رقم زد، گفت: فقط باید یک جایی باید باشد که واقعاً هنرمندان را جمع کند، یک گروه یا تشکلی به عنوان عکاسی یا فیلمبرداری می‌تواند خیلی کمک کند.

این عکاس خبری ادامه داد: ما در حوزه عکس و فیلمبرداری افراد علاقه مند زیادی داریم، اما واقعاً حمایت نمی‌شوند، حتی در بحث آموزش عکاسی هم انجمن سینمای جوان یا انجمن سینمای عکس، آن طور که باید فعال نیستند، ما حتی کلاس آموزش عکاسی هم نداریم که من خودم خیلی به فکر تأسیس یک مدرسه عکاسی هستم.

رأفتی در پایان پیشنهاد کرد پرونده‌ای در مورد چالش‌های حوزه هنر در همدان باز شود و مدیران فرهنگی دعوت شوند تا دغدغه‌های آن‌ها نیز شنیده شود.

انتهای خبر/