به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «عصرهمدان»، در دنیای پرشتاب امروز که صحبت از توسعه پایدار و توانمندسازی جوامع محلی است، شنیدن خبر عدم تحقق یک وعده زیرساختی، آن هم برای قشری زحمت‌کش و کم‌برخوردار نظیر عشایر غیور کشورمان، نه تنها مایه تأسف است، بلکه سوالات متعددی را در اذهان عمومی ایجاد می‌کند. وعده تحویل پنل‌های خورشیدی از سوی شرکت برق به عشایر، که قرار بود در آغازین روزهای اردیبهشت‌ماه محقق شود، اکنون به سرابی بدل گشته و سایه بی‌اعتمادی را بر پیکره روابط میان مسئولان و مردم می‌افکند. این پنل‌ها تنها یک تجهیز برقی نیستند؛ آن‌ها نمادی از امید، گامی در مسیر خودکفایی، و چراغی برای روشن کردن زندگی‌هایی هستند که سال‌هاست در مسیر صعب‌العبور کوچ، با کمترین امکانات روزگار می‌گذرانند.

عشایر، این ستون‌های پویای اقتصاد روستایی و پاسداران فرهنگ اصیل ایرانی، همواره در شرایط سخت و طاقت‌فرسایی زندگی کرده‌اند. کوچ‌نشینی، تأمین معاش از طریق دامداری و دست و پنجه نرم کردن با طبیعت، تنها بخشی از دشواری‌های زندگی روزمره آن‌هاست. در چنین شرایطی، دسترسی به انرژی پاک و پایدار، مانند برق حاصل از پنل‌های خورشیدی، می‌تواند انقلابی در کیفیت زندگی آن‌ها ایجاد کند. از روشن کردن چادرها در شب‌های تاریک کوهستان گرفته تا شارژ ابزارهای ارتباطی و حتی استفاده از پمپ‌های آب خورشیدی برای دام‌ها، همه و همه می‌توانند با این فناوری ساده و کارآمد متحول شوند. این امکانات نه تنها رفاه بیشتری به ارمغان می‌آورند، بلکه به عشایر کمک می‌کنند تا با چالش‌های زندگی مدرن بهتر کنار بیایند و از مهاجرت به شهرها که می‌تواند به فروپاشی بافت اجتماعی و اقتصادی آن‌ها منجر شود، جلوگیری کنند. وعده تحویل این پنل‌ها، بارقه‌ای از امید را در دل این عزیزان روشن کرد؛ امیدی به آینده‌ای روشن‌تر، به زندگی‌ای سهل‌تر و به حس دیده شدن و مورد توجه قرار گرفتن. اما افسوس که این بارقه، به ناگهان رو به خاموشی نهاد.

شرکت برق، به عنوان متولی تأمین انرژی در کشور، دارای مسئولیت اجتماعی بزرگی در قبال تمامی اقشار جامعه است. این شرکت با وعده تحویل پنل‌های خورشیدی به خبرنگار ما، انتظاری را در جامعه عشایری ایجاد کرد که اکنون با عدم تحقق آن، به یک سرخوردگی عمیق تبدیل شده است. این اتفاق، نه تنها اعتبار شرکت را خدشه‌دار می‌کند، بلکه می‌تواند به بی‌اعتمادی گسترده‌تر به نهادهای دولتی و برنامه‌های توسعه‌ای منجر شود. در شرایطی که دولت بر مشارکت مردم در طرح‌ها و برنامه‌ها تأکید دارد، عدم شفافیت و پاسخگویی در قبال چنین وعده‌هایی، می‌تواند این اعتماد را به شدت تضعیف کند. ضروری است که مسئولان شرکت برق هرچه سریع‌تر به توضیح چرایی این تأخیر یا عدم تحقق بپردازند و برنامه‌ای مشخص و زمان‌بندی شده برای عمل به این وعده ارائه دهند. سکوت در برابر چنین مسائلی، تنها بر ابهامات می‌افزاید و به شایعات دامن می‌زند.

اهدای پنل‌های خورشیدی به عشایر، نه یک لطف، بلکه یک ضرورت است. این اقدام نه تنها به بهبود معیشت آن‌ها کمک می‌کند، بلکه در راستای اهداف توسعه پایدار و حفاظت از محیط زیست نیز گامی مهم محسوب می‌شود. استفاده از انرژی خورشیدی، می‌تواند وابستگی عشایر به سوخت‌های فسیلی را کاهش دهد، آلودگی هوا را کمتر کند و در بلندمدت، به حفظ منابع طبیعی کمک شایانی کند. همچنین، این پروژه می‌تواند به عنوان الگویی موفق برای سایر مناطق کم‌برخوردار کشور مطرح شود و راه را برای گسترش استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر هموار سازد. امید است که مسئولان ذی‌ربط، با درک عمق این نیاز و اهمیت این وعده، هرچه سریع‌تر موانع را از سر راه بردارند و نور امید را بار دیگر در چادرهای عشایر روشن سازند. این وظیفه ماست که صدای آن‌ها باشیم و مطالبه‌گر تحقق وعده‌هایی باشیم که آینده‌ای بهتر را برای این قشر شریف رقم می‌زند.

راضیه حاجیلویی