میلاد صالحی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی«عصر همدان»؛  اظهار کرد: یکی از شاخص‌های کلیدی در سیاست‌گذاری‌های جمعیتی، شاخص باروری ایده‌آل یا همان میزان تمایل افراد به داشتن فرزند است.

وی افزود: بر اساس پیمایش‌های معتبر صورت گرفته در ایران، مردم به طور متوسط تمایل به داشتن ۳ فرزند دارند. این در حالی است که نرخ باروری واقعی در کشور حدود ۱.۶ فرزند به ازای هر زن است.

عضو نظام روان‌شناسی و انجمن روان‌شناسان ایران خاطرنشان کرد: این شکاف عمیق نشان می‌دهد که مردم همچنان به داشتن خانواده بزرگ علاقه‌مند هستند، اما موانع متعددی در مسیر تحقق این خواسته وجود دارد؛ موانعی که بیشتر جنبه ساختاری و فرهنگی دارند تا صرفاً اقتصادی.

صالحی با طرح این سئوال که آیا هدف ما صرفاً لمس موقت سطح جانشینی جمعیت است یا به دنبال تثبیت جمعیت در این سطح هستیم؟ عنوان کرد: دستیابی به ثبات جمعیتی نیازمند اصلاحات عمیق و بنیادین در ساختارهایی است که به طور ناخواسته تجرد و بی‌فرزندی را در جامعه بازتولید می‌کنند. این دقیقاً همان نقطه‌ای است که سیاست‌گذار باید با جدیت وارد عمل شود.

وی در ادامه تاکید کرد: البته ارائه مشوق‌های مالی و حمایت‌های اقتصادی امری ضروری است، اما به تنهایی کافی نخواهد بود.

عضو نظام روان‌شناسی و انجمن روان‌شناسان ایران در ادامه سخنان خود یادآور شد: نباید از این نکته غافل شد که کاهش جمعیت، صرفاً یک مسئله اقتصادی با پیامدهای محدود نیست. بلکه نخستین و مهم‌ترین ضربه این روند، به نهاد خانواده وارد می‌شود.

 صالحی تصریح کرد: با کوچک شدن ابعاد خانواده‌ها، پیوندهای خویشاوندی تضعیف شده و کارکردهای حیاتی فرهنگی و اجتماعی این نهاد بنیادین به تدریج از بین می‌رود.

وی با بیان اینکه اگر قرار است سیاست‌های جمعیتی کشور به نتایج مطلوب و پایدار دست یابد، باید از نقطه تشکیل خانواده و تسهیل نقش پدر و مادر بودن آغاز شود، گفت: آینده ایران، به طور مستقیم در گروی بازنگری اساسی در ساختارهای فعلی است؛ در غیر این صورت، بحران جمعیت تنها یک عدد نگران‌کننده در آمارهای سالانه نخواهد بود، بلکه به بحران‌های عمیق اجتماعی در آینده‌ای نه چندان دور منتهی خواهد شد.