فاطمه حسینی در گفتگو با خبرنگار گروه اقتصادی پایگاه خبری تحلیلی «عصر همدان» با بیان اینکه من فاطمه حسینی هستم، یک مادر خانه‌دار با دو فرزند. ۶ سال پیش، با هزار امید و آرزو و با قرض و قوله، توانستم مبلغ اولیه ثبت‌نام مسکن مهر را جور کنم. فکر می‌کردم بالاخره از شر اجاره‌نشینی راحت می‌شوم و فرزندانم در خانه خودشان بزرگ می‌شوند. اما ۶ سال از آن روز می‌گذرد و من همچنان مستأجرم، با اجاره‌هایی که هر سال سر به فلک می‌کشد.

وی افزود: هر بار که مسئولان وعده تحویل می‌دهند، دلم خوش می‌شود، اما فقط به این فکر می‌کنم که چطور می‌توانم مابقی پول خانه را پرداخت کنم. من کارمند نیستم، منبع درآمد ثابتی ندارم و همسرم هم با سختی کار می‌کند تا بتوانیم زندگی را بچرخانیم. اینکه مسکنی را که قرار بود ارزان و در دسترس باشد، حالا با قیمت‌های نجومی سال ۱۴۰۴ از ما می‌خواهند، واقعاً کمرشکن است. ما سرمایه‌دار نیستیم، ما فقط یک سرپناه می‌خواهیم.

این متقاضی مسکن با بیان اینکه «والله حق الناس بر گردن شماست» عنوان کرد: این جمله را با تمام وجودم می‌گویم. عمر و جوانی‌مان پای این پروژه رفت. تمام پس‌اندازمان را در این راه گذاشتیم. حالا چه باید بکنیم؟ آیا واقعاً هیچ راهی برای حمایت از ما وجود ندارد؟ آیا کسانی که باید پاسخگو باشند، صدای ما را نمی‌شنوند؟ ما فقط عدالت می‌خواهیم.

وی بیان کرد: اخر این ماه وقتی هنوز خانه تحویل نگرفته‌ام باید ۳۰۰ میلیون تومان قسط بدهم، این بانکداری اسلامی است؟! کجای اسلام است.

یکی دیگر از متقاضیان مسکن در گفتگو با خبرنگار ما با بیان اینکه من علی احمدی هستم، کارگر ساده. ۶ سال پیش برای خانه‌دار شدن در این پروژه ثبت‌نام کردم. آن زمان فکر می‌کردم این طرح فرصتی است تا با تلاش و پس‌انداز، بالاخره صاحب خانه شوم. تمام دارایی‌ام را فروختم و حتی از دوستان و آشنایان هم قرض گرفتم تا بتوانم آورده اولیه را تأمین کنم. حالا بعد از این همه سال، نه تنها خانه‌ای ندارم، بلکه بدهکارتر از همیشه هستم.

وی افزود: وقتی می‌بینم ساختمان‌هایی که قرار بود چند سال پیش تحویل داده شوند، هنوز نیمه‌کاره‌اند و تازه قیمت‌هایشان سر به فلک کشیده، واقعاً از زندگی ناامید می‌شوم. با این حقوق کارگری چطور می‌توانم از پس پرداخت این مبالغ بربیایم؟ شعار «رضایی رضایی، ما دیگه پول نداریم» از ته دل ما می‌آید. ما دیگر توانی برای پرداخت هزینه‌های بیشتر نداریم.

احمدی با اشاره به آیه «یا ایه الذين آمنوا اوفوا بالعقود» عنوان کرد: این آیه قرآن روی پلاکاردم بود. مگر نه اینکه باید به تعهدات عمل کرد؟ مگر نه اینکه قراردادی بین ما و بنیاد مسکن وجود داشت؟ چرا حالا این قراردادها نادیده گرفته می‌شوند و هر روز شروط جدیدی برای ما می‌گذارند؟ تمام زندگی‌ام در این پروژه خلاصه شده است و حالا احساس می‌کنم همه چیز را باخته‌ام.

وی با بیان اینکه در طی ۶ سال گذشته برای ۹۸ درصد پیشرفت کار ۶۰۰ میلیون تومان پرداخت کرده‌ام و در حال حاضر برای ۲ درصد ۴۲۶ میلیون تومان آورده می‌خواهند و قرار است در هفته دولت تحویل دهند.

این متقاضی مسکن با بیان اینکه باید برای ما میانگین قیمت بگیرند، ادامه داد: بنیاد مسکن ادعا می‌کند هر متقاضی ۸۰ درصد از آورده را پرداخت کند ما کلید را تحویل می‌دهیم که خانه را تجهیز کنند این در حالی است که نه محوطه‌سازی شده نه آسانسور و نه پارکینگ آماده شده است.

یکی دیگر از متقاضیان مسکن در گفتگو با خبرنگار ما با بیان اینکه من مریم نوری، معلم بازنشسته، هستم، اظهار کرد: با حقوق بازنشستگی‌ام و تمام پس‌انداز دوران خدمتم، به امید داشتن یک خانه کوچک برای باقی عمرم، در این پروژه ثبت‌نام کردم. ۶ سال پیش، وقتی قرارداد را امضا کردم، فکر می‌کردم این آخرین زحمتی است که برای داشتن یک سقف بالای سرم می‌کشم. اما حالا می‌بینم که این تازه اول ماجراست.

وی با اشاره به اینکه تورم و گرانی، حقوق بازنشستگی من را بی‌ارزش کرده است، مطرح کرد: توان پرداخت اجاره خانه را هم به زور دارم، چه برسد به پرداخت قسط‌های سنگین خانه مهر که حالا قیمتش سر به فلک کشیده است. این انصاف نیست که مسکنی که قرار بود برای اقشار کم‌درآمد باشد، حالا بهای گزافی پیدا کرده و ما را در تنگنای مالی قرار داده است. من مستأجرم، نه سرمایه‌دار! این دست‌نوشته روی پلاکاردم، تمام حرف دل من و امثال من بود.

نوری خاطرنشان کرد: این ۶ سال، ۶ سال از بهترین سال‌های عمرم بود که می‌توانستم با آرامش زندگی کنم، اما هر روز و هر شب با نگرانی پرداخت پول و تکمیل این خانه گذشت. احساس می‌کنم تمام امیدهایم نقش بر آب شده است. مسئولان باید فکری به حال ما کنند. این حق ما نیست که تاوان بی‌برنامگی و بی‌عدالتی را بدهیم. ما خواهان عدالتیم و امیدواریم صدایمان شنیده شود.

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «عصر همدان»، این اعتراض مسالمت‌آمیز در همدان، تنها گوشه‌ای از مشکلات متقاضیان مسکن مهر در سراسر کشور است. پروژه‌هایی که با وعده خانه‌دار کردن اقشار آسیب‌پذیر آغاز شدند، حالا به کابوسی برای بسیاری از آنها تبدیل شده‌اند. «۶ سال عمر و جوانی‌مان و داشته‌هایمان در راه رسیدن به مسکن تمام شد» این جمله تلخ، چکیده‌ای از حس مشترک بسیاری از متقاضیان است که زندگی‌شان در انتظار تکمیل این واحدها گره خورده است.

خواست اصلی متقاضیان، تجدید نظر در قیمت‌گذاری‌ها و رعایت عدالت در تحویل واحدهاست. آنها معتقدند که افزایش بی‌رویه قیمت‌ها، به دلیل مدیریت نادرست و تأخیر در اجرای پروژه است و نباید بار آن بر دوش متقاضیان تحمیل شود. مسئولان امر، به خصوص بنیاد مسکن، می‌بایست با در نظر گرفتن شرایط اقتصادی مردم و تعهدات اولیه خود، راهکاری عادلانه برای حل این مشکل بیابند.

سکوت در برابر این مطالبات، نه تنها مشکلی را حل نمی‌کند، بلکه بر آتش نارضایتی‌ها می‌افزاید. انتظار می‌رود مسئولان با شفافیت کامل، راهکارهای عملی و زمان‌بندی مشخص، به این بحران پایان دهند و حق متقاضیانی که سال‌هاست چشم‌انتظار خانه‌دار شدن هستند را احقاق کنند. آیا صدای این مردم شنیده خواهد شد و عدالت برقرار خواهد گشت؟ زمان پاسخگو خواهد بود.

انتهای خبر/