به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «عصرهمدان»؛ مسکن مطالبه‌ای به حق که گاهی اوقات تمام شئون زندگی یک فرد را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد و شاید بتوان گفت مسکن نیازی است به‌قدمت تاریخ بشر.
مَسکن مهر ، مُسَکِن اجتماعی که هیچ‌گاه نمود بیرونی پیدا نکرد و اجرای طرح‌های دولت‌های مختلف جمهوری اسلامی ایران که با وجود تلاش‌ها و کوشش‌های فراوان هیچ یک نتوانستند این معظل بزرگ را رفع کنند.
اما شاید بتوان گفت حتی با ورود دولت هم این مشکل بدون همکاری مردم و توانمند شدن آنها مرتفع نخواهد شد.
سئوالی که اینجا پیش می‌آید این است توانمند‌سازی مردم به چه معناست؟ آیا صرف تخصیص تسهیلات به اقشار کم‌درآمد برای ساخت مسکن کفایت می‌کند یا نه باید حمایت صد در صدی برای ریشه‌کن کردن این مشکل از سوی دولت باشد تا مردم هم بتوانند در این امر موفق باشند؟
حمایت تام دولت از تخصیص زمین باید آغاز شود که متاسفانه علیرغم تمام سخنرانی‌ها و تبلیغات دولت‌ها تا‌کنون بزرگترین احتکار کننده‌های زمین، را در کشور داریم که مشکل را چندین برابر می‌کنند.
شاید این امر اتفاق عادی بنظر برسد ولی این اتفاق نه تنها عادی نیست بلکه بسیار نامبارک و اسباب تغیرات جمعیتی و اجتماعی شده، چرا که احتکار زمین، علاوه بر بالا بردن قیمت ملک در کشور، باعث شده تا مردم به انبوه‌سازی یا به عبارتی قفس‌سازی روی بیاورند که البته مبدا و مشوق همین کار هم دولت‌ها بوده‌اند.
برای مثال شهر همدان که جمعیت زیادی هم به نسبت شهرهای بزرگ کشور ندارد چرا بجای اینکه به‌سمت دشت که بسیاری از آن زمین‌ها منابع طبیعی اعلام شده و متعلق به دولت می‌باشد و متاسفانه هزاران هکتار از این زمین‌ها بدون استفاده و لم‌یزرع رها شده است، برود به‌تراکم بیشتر شهر دامن می‌زند.
همین محدودیت زمین شهر همدان را وارد بن بست کرده و این اتفاق نامبارک باعث شده انبوه‌سازان روی به تغییر اراضی باغات که روزگاری اسباب زیبایی و مطبوع شدن هوای همدان بود، بیاورند و آنها را به آپارتمان‌های مرتفع تبدیل کنند که نه زیبایی برای شهر بگذارد و نه آب و هوای مطبوع.
کشور همسایه ما عراق، با وجود تمام ناملایمات و جنگ‌زدگی به ساخت آپارتمان نپرداخته و در مقابل با شهرهای گسترده و بدون تراکم، به ساخت خانه‌های ویلایی مبادرت کرده که با این کار موجبات بهره‌مندی خانواده‌ها حیاط خانه بجای باغ، پارک و فضای سبز را فراهم ساخته است.
خانه‌ای با زیربنای ۵۰۰ متر برای خانواده‌ای با ۴ یا ۵ فرزند خانه‌ای ایده آل است نه آپارتمان ۵۹ یا نهایتا ۱۰۰ متری، از طرفی فاصله زیاد خانه‌ها با یکدیگر معظل محل پارک ماشین و نیز ترافیک را به راحتی مرتفع می‌کند و نیازی نیست دائما طرح‌های مختلف ترافیکی اجرا کرد تا شاید بتوان گره‌کور ترافیک را حل کرد!
بنابراین کارشناسان شهرسازی و ترافیکی می‌توانند با سفری کوتاه به عتبات عالیات به عینه این مدل از شهرسازی موفق را که به احتمال زیاد بدون بهره‌گیری از معماری غربی (ناموفق و غیرانسانی ) و با حفظ شهرسازی بومی و تاریخی کشور عراق و بدون گسست تاریخی ایجاد شده و میراث‌خوار گذشتگان خودشان می‌باشند را ببینند.
کشوری که سبک زندگی آنها بسیار شبیه گذشتگان ما می‌باشد، به تعبیری آنها در خانه زندگی می‌کنند و ما در قفس، خانه جایی است که اسباب رفاه و آرامش اعضای خود را توأمان فراهم کند.
متاسفانه انبوه‌سازی که برگرفته از معماری غربی است مانند موریانه ریشه‌های سبک زندگی ایرانی اسلامی را می‌جود. باید قبل از دیر شدن فکری به‌حال آن کرد.
طاهره ساعتی معصومی
انتهای خبر/