با گذشت ۱۳۸۴ سال از شهادت سید و سالار شهیدان امام حسین(ع)، هنوز صدای گریه و شیون دختران و زنان اصحاب اباعبدالله الحسین علیه السلام در صحرای کربلا به گوش می‌رسد.
صدای ضرب شمشیر، العطش گفتن کودکان، سُم اسبان دشمن و خنده‌های گوش خراش یزیدیان هنوز هم شنیده می‌شود فقط کافیست لحظه‌ای در صحرای کرب و بلا چشم‌ها را ببندی و در زمان سفر کنی…
شمع سوزان شام غریبان همچنان می‌سوزد و می‌سوزد اما هیچگاه خاموش نمی‌شود…
به راستی کجای تاریخ‌اند ظالمانی که روزگاری از بریدن گلوی ۶ماهه حسین هم دریغ نکردند؟ آن‌هایی که می‌خواستند نور تجلی یافته خدا را خاموش کنند امروز و در میان این مردم به چه شهره‌اند؟ امروز کجایند شیعیان یزید و اما کجاست شیعه اباعبدالله الحسین(ع)؟
رود فرات گواهی می‌دهد جمعیتی که هر سال راهی عراق می‌شوند تا مسیر نجف تا کربلا را پیاده بگذرانند نسبت به سال‌های گذشته بیشتر می‌شود و این یعنی پیام حسین(ع) به مردم بیشتری در سراسر جهان منتقل شده است.
بزرگترین راهپیمایی تاریخ بشریت همین راهپیمایی نجف تا کربلای حسین است، همان که در میانه راهِ آن، همه برای خدمت به زائرانش تلاش می‌کنند، همان راهپیمایی که از همه ملت‌ها و ملیت‌های جهان از مسلمانان گرفته تا غیر مسلمان در آن شرکت می‌کنند و اگر روزگاری پیام واقعی حسین را به همه جهانیان برسانیم قطعا این مسیر مملو می‌شود از همه مردم جهان.
امام حسین(ع) درد انسان‌ها را بیان کرد و برای اصلاح بشر تلاش کرد؛ تاریخ ثبت کرده است که نبرد انسانیت با قساوت چگونه بود و در دل همان تاریخ جایگاه جلاد و شهید به خوبی نمایان است.
همان پیام واقعی حسین(ع) است که امروز مسیحی، ارمنی، سنی و شیعه و طرفداران ادیان دیگر را کنار یکدیگر قرار داده است تا خلق کنند صحنه‌هایی که در هیچ کجای جهان تکرار نشده و نخواهد شد.
قیام به قسط و عدالت، اخلاق و برادری، توحید و برابری، انسانیت و فداکاری درس‌هایی بودند که امام حسین(ع) به بشریت آموخت و همین درس‌ها اربعین‌ها را سال به سال با شکوه‌تر می‌کند. بشری که راه رسیدن به خدا را گم کرده بود توانست با نور حسین(ع) به سوی مسیر حقیقی رفته و خود را از منجلاب گناه بیرون کشد.
اینکه سید و سالار شهیدان از خود و خانواده‌اش گذشت تا پیام خود را با خون، برای آیندگان ثبت کند نشان از آن دارد که حسین نه تنها به حال بلکه به آینده مربوط است.
شعارهای کربلایی امام حسین(ع) همه از زبان امام عصر (عج) جاری می‌شود و شیعیان واقعی نیز همیشه حسرتی بر دل دارند که چرا در روز عاشورا حضور نداشتند تا یاور امام حسین (ع) باشند اما آن‌ها بر این باورند که بالاخره امام زمان خود را هنگام ظهور خواهند دید و در دعای عهد می‌خوانند که حتی اگر هنگام ظهور، در دنیا نباشیم اما کفن بر تن، از گورها برمی‌خیزیم تا یاری کنیم منتقم خون حسین(ع).
همانطور که اباعبدالله الحسین (ع) برای اصلاح بشر تلاش کرد حضرت حجت نیز برای اصلاح بشر قیام می‌کند اما لازمه آن شناخت ایشان توسط جامعه جهانی است؛ بدون شک تنها راه شناخت حقیقی امام عصر(عج) شناخت هدف امام حسین(ع) از قیام است.
در حمایت از قیام حسین(ع) سن و اعداد مهم نیستند، می‌توان پیرمرد ۹۲ ساله بود و در کنار حسین(ع) از دین خدا حمایت کرد و حتی می‌توان ۶ ماهه بود و بر دستان امام، جان‌فدا کرد؛ پس حامی امام زمان خود بودن شجاعت می‌خواهد و دل شیر؛ قیام ابا عبدالله الحسین (ع) و ۷۲ تن از یارانشان ثابت کرد مذهبی واقعی در عمل نشان می‌دهد که چگونه در رکاب مولای خود می‌ایستد.
امروز اربعین حسینی نشان می‌دهد بشر صدای« هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنْصُرُنی» امام حسین(ع) را پس از ۱۳۸۴ سال می‌شنود وگرنه چه چیزی می‌تواند این جمعیت عظیم ۲۰ میلیونی را پای پیاده به کربلای حسین بِکِشاند؟ هیچ قدرتی به اربعین نمی‌رسد و بدون شک اربعین، ثروت عشق است، عشقی حقیقی که تمام نخواهد شد…
زینب سعیدی