به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «عصرهمدان» به نقل از خبرنگار ورزشی شبکه اطلاع رسانی دانا؛ در فدراسیون والیبال بازی دوباره آغاز شده. یک خیمه شب بازی بی حاصل که هیچ عایدی ندارد و هیچ تماشاگری را راضی نمی کند. نمایشی تکراری که حداقل در دو اکران قبلی نتیجه ای تلخ و بد داشت و همه را غمگین و افسرده کرد. نمایش نخست در استحاله بی موقع فدراسیون در استخدام مربی ایرانی با تمسک به انگاره های فرامتنی که به یک ناکامی تمام عیار منجر شد و اکران دوم که یک مربی بی نام و نشان و درجه ۳ را به والیبال ایران قالب کرد که نتیجه اش ۱۳ باخت پی در پی و حضور کمتر از ۲ ماه روی نیمکت ایران بود. یک ناکامی بزرگ که فدراسیون والیبال را بر آن داشت برای برون رفت از اوضاع بغرنج فعلی دوباره به دنبال نسخه امتحان پس داده شده جذب مربی خارجی بزرگ برود.
فدراسیون والیبال در آن مقطع پروژه استخدام مربی خارجی را به بعد از المپیک موکول کرد؛ با این استدلال که سرمربیان خارجی درجه جملگی تحت قرارداد با تیم های المپیکی هستند و بعد از پایان المپیک و پایان قرارداد فرصت مناسبی است که والیبال ایران یک گزینه مطلوب را شکار کند. با این وجود این وعده همانند زدن یک سنگ بزرگ است؛ سنگ بزرگی که نه تنها والیبال بلکه ورزش ایران توانایی نواختن آن را ندارد! مربیان خارجی درجه یک در هر رشته ای از والیبال گرفته تا فوتبال و بسکتبال قیمتی میلیون دلاری دارند که ورزش ایران در شرایط نابسامان اقتصادی فعلی از پس پرداخت آن برنمی آید. نکته تلخ اینکه حتی اگر با مصیبت بتوانیم دستمزد آنها را پرداخت کنیم، بسیاری از آنها حاضر به حضور در ایران نیستند و ترجیح می دهند در یک فضای آرامتر حتی با دستمزد کمتر کار کنند.