به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «عصرهمدان»؛ در عمق زمین، جایی که تاریکی بر همه چیز چیره می‌شود، مردانی هستند که با دستانی خاکی و قلب‌هایی آهنین، روزی حلال به دست می‌آورند.
مردانی که برای خانواده‌شان، برای آینده‌ای روشن‌تر، دل از روشنایی روز می‌کنند و به دل تاریکی می‌زنند.
آن‌ها در دل سنگ‌ها، به دنبال گنجینه‌ای می‌گردند که نه از طلا و جواهر، که از نان و آبی است که بر سفره خانواده‌شان می‌رود.
هر روز با امید و آرزو به دل کوه می‌زنند و هر روز با ترس از آن بیرون می‌آیند.
ترسی که نه از تاریکی، که از انفجاری ناگهانی، از گاز سمی‌ای است که جانشان را تهدید می‌کند.
گویی معدن، گهواره مرگ و زندگی است، جایی که هر لحظه ممکن است معجزه‌ای رخ دهد یا تراژدی‌ای رقم بخورد.
معدنچیان، شاعران بی‌سراپا هستند که شعر زندگی را با زبانی خاموش می‌سرایند، آن‌ها قهرمانانی هستند که نامشان کمتر بر سر زبان‌هاست، اما نقششان در چرخه اقتصاد و معیشت جامعه بسیار پررنگ است.
آری، معدنچیان، مردانی هستند که از زیر سنگ هم که شده نان می‌آورند.
مردانی که برای خانواده‌شان از جان مایه می‌گذارند، اما آیا ما به اندازه کافی قدرشان را می‌دانیم؟ آیا به اندازه کافی برای ایمنی آن‌ها تلاش می‌کنیم؟ آیا به اندازه کافی برای بهبود شرایط کاری‌شان قدم برمی‌داریم؟
وقتی خبر انفجار در معدن می‌شنویم، قلبمان به درد می‌آید، اما این درد نباید زودگذر باشد، باید بهانه‌ای شود برای تغییر، برای اصلاح، برای آنکه دیگر شاهد چنین فجایعی نباشیم، باید یاد بگیریم که به معدنچیان به عنوان قهرمانانی نگاه کنیم که جان خود را برای ما فدا می‌کنند.
انفجار مرگبار در معدن طبس، یک بار دیگر اهمیت ایمنی در محیط کار را به رخ کشید.
جان باختن ۳۵ معدنچی زحمتکش، نشان از نقص‌های جدی در سیستم‌های ایمنی معادن کشور دارد.
مسئولان محلی ضمن اعلام عزای عمومی، قول داده‌اند که با جدیت به موضوع ایمنی در معادن بپردازند و از تکرار چنین حوادثی جلوگیری کنند.
محبوبه اکبری