به گزارش عصر همدان، لالجین پایتخت سفال ایران‌زمین و شهر جهانی سفال است، شهری که به قطب گردشگری استان همدان و کشور تبدیل شده و سالانه بسیاری را به سوی خود می‌کشاند.
لالجین دارای بیش از یک‌هزار کارگاه سفال است که زنان و مردان در کنار یکدیگر در این هنر مشغول به کار هستند و رزق و روزی سالانه خود را از این راه کسب می‌کنند.
هنر سفال به قدری در بین مردم لالجین جا افتاده که گاهی کودکان و نوجوانان آنها نیز با پدران و مادران خود همراه شده و دستی بر این هنر دارند و بسیاری از آنها شغل آینده خود را همین سفال انتخاب می‌کنند.
سفال که روزگاری سود و آورده‌ای داشت، این روزها با دگرگون شدن وضعیت اقتصادی دست سفالگران را نیز در پوست گردو گذاشته و آنها برای تأمین مواد اولیه خود با مشکل مواجه هستند.
این روزها تهیه رنگ و لعاب که از مایحتاج اصلی ساخت سفال است، به سختی به دست هنرمندان این شهر می‌رسد و تولید و صادرات آنها با مشکل مواجه شده که می‌توان یکی از علل کاهش مواد اولیه و نبود آن را گرانی ارز دانست.
افزایش هزینه تولید سفال دردناک است
یکی از تولیدکنندگان سفال در گفتگو با فارس اظهار کرد: ۱۷ سال است که در زمینه سفال فعالیت دارم اما تاکنون با مشکلاتی چون امسال مواجه نشده بودیم.
مهین عبادی بیان کرد: در کارگاه سفال میناکاری، طراحی و لعابی انجام شده و پس از بسته‌بندی به شهرهای دیگر صادر می‌شود.
وی با بیان اینکه به متقاضیان آموزش رایگان ارائه می‌شود، گفت: ۱۸۰ نفر آموزش کار سفال را گذرانده‌اند که یا در کارگاه کار می‌کنند و یا کار را به منزل برده و فعالیت می‌کنند.
این تولیدکننده سفال با تأکید بر اینکه امسال تولید سفال زیاد شده و کار ما چندان رونقی نداشته است، گفت: ما خود نیز امیدی نداریم که تا پایان سال پیش برویم.
وی با اشاره به اینکه قبلا با سرمایه‌‌گذاری برداشت خوبی داشتیم و پایاپای بود، افزود: اگر وضعیت اینگونه ادامه یابد، ادامه کار سخت است.
عبادی با بیان اینکه لعاب، گل و خاک سفالگران شده است، افزود: لعاب و رنگ نیز گران شده و وضعیت دردناک است؛ توان ادامه کار نداریم زیرا شاگردان ما از ۱۷ نفر به دو نفر رسیده که این دو نفر نیز مشخص نیست، بمانند.
وی خاطرنشان کرد: با وجود گذشت ۶ ماه از سال تنها یک وانت ظروف سفالی فروختیم در حالی که سال‌های قبل هفته‌ای یک وانت ظروف از کارگاه خارج می‌شد که اگر ادامه یابد، امیدی به پیشرفت نیست.
این تولیدکننده سفال با بیان اینکه ما هنرمندان فاقد بیمه هستیم، گفت: از طریق معاونت صنایع‌دستی برای بیمه اقدام کردیم که آنها هم مشکل خاص خود را داشتند و نشد.
وی با بیان اینکه تولیدکننده‌ها از هیچ لحاظی حمایت نمی‌شوند، گفت: سفال کار نان‌آور ماست که اگر اینگونه پیش رود، مشکل ایجاد می‌شود.
گرانی ارز منجر به افزایش هزینه تولید شده است
یکی دیگر از تولیدکنندگان سفال نیز با بیان اینکه از طریق پدرم از کودکی در کار سفال هستم، افزود: پس از اتمام تحصیلات دانشگاهی اکنون در فروشگاه سفال مشغول هستم.
عادل ولی‌پور با بیان اینکه سالانه یک‌هزار و ۲۰۰ مورد تولید کارگاهی داریم، افزود: کارگاه‌های تولیدی پدرم سفال خام و در اقلام کوزه، بشقاب و ظروف مصرفی است.
وی بیان کرد: با توجه به اینکه مواد اولیه ما وارداتی است و لعاب فیروزه‌ای و میناکاری از کشورهای آلمان، ایتالیا و چین وارد می‌شود به نرخ ارز مربوط است و گرانی ارز باعث افزایش هزینه و گران شدن کالاهای ما می‌شود.
این تولیدکننده سفال خاطرنشان کرد: با توجه به گرانی ارز در افزایش قیمت تأثیرگذار است بنابراین مجبور به افزایش قیمت تمام شده کالا هستیم اما فعلا وقفه‌ای در تولید نیست.
وی به مشکل اساسی لالجین اشاره کرد و گفت: تنها نام جهانی شدن برای لالجین کافی نیست، بلکه در این زمینه مشکلات زیرساختی، تبلیغاتی، تامین مواد اولیه سفال و … وجود دارد که باید حمایت‌هایی نیز صورت گیرد.
ولی‌پور با تأکید بر اینکه برخی کارهای دولتی دست و پاگیر است که باید رفع شود، یادآور شد:
صادرات در سال‌های قبل بیشتر بود که جایزه صادراتی نیز تعلق می‌گرفت اما اکنون صادرات به خارج از کشور نداریم و بیشتر برای مشتری‌های سابق ارسال می‌کنیم.
وی در خصوص وجود سفال چینی در فروشگاه‌های سفال نیز گفت: واردات سفال چینی بین سال‌های ۸۷ و ۹۰ خیلی زیاد شد هرچند نسبت به صادرات ۱۰ درصد ان هم نبود که اکنون نیز واردات سفال چینی رو به کاهش است.
این تولیدکننده سفال با اشاره به اینکه سفال لالجین در صورت برند وضعیت بهتری پیدا می‌کند، افزود: قیمت سفال با برندسازی و بسته‌بندی بهبود یافته و بهتر به دست مشتری می‌رسد.