وی با بیان اینکه نسل ما موظف و متولی نگهداری از این آثار مستند به عنوان حافظه جهانی است، ادامه داد: از اهداف این برنامه حفظ و نگهداری است و ثبت یک راه و بهانه برای نگهداری بهتر این آثار خواهد بود چرا که بیشتر مشکلاتی که برای میراث مستند ایجاد شده، در حوزه آسیب‌های انسانی است و این امر باعث شده فکر کنیم چطور می‌توان برای حفاظت از این آثار تلاش کرد.
اصیلی با بیان اینکه هیچ‌کس نمی‌تواند ادعا کند همه آثار را می‌شناسد چرا که به همان انداره که آثار شناخته شده داریم، آثار ناشناخته وجود دارد، تصریح کرد: میراث مستند ما در جاهای مختلف مانند ادارات، خانه‌ها، کتابخانه‌ها و موزه‌ها پراکنده است که باید شناسایی شوند و از تدابیر کلیدی این برنامه شناسایی میراث مستند است تا بتوانیم با شناخت این آثار آنها را ثبت کنیم.
میراث مستند بخش مهمی از حافظه ملت‌ها است
وی ادامه داد: میراث مستند بخش مهمی از حافظه ملت‌ها است، در برنامه حافظه جهانی یونسکو آثاری که دارای اصالت و اهمیت ملی، منطقه‌ای و جهانی باشد و از یک یا چند معیار ارزشمند زمان، مکان، افراد یا مردم، موضوع و مضمون، شکل و سبک و اهمیت معنوی یا اجتماعی برخوردار است، در سه فهرست و سطح ملی، منطقه‌ای و جهانی ثبت خواهد شد و در حال حاضر ۱۰ اثر کشور ایران در این کمیته ثبت شده است.
اصیلی اضافه کرد: برنامه حافظه جهانی با هدف حفظ آثاری ایجاد شد که به دلایل مختلف در حال از بین رفتن هستند بنابراین برای حفظ میراث مستند بعضی کشورها دور هم جمع شدند و کمیته‌ای برای حفظ میراث مستند تشکیل دادند به طوریکه در حال حاضر ۳۴۸ اثر از بیش از ۱۰۰ کشور جهان، ۴ سازمان بین‌المللی و یک بنیاد خصوصی در خود جای داده است.
وی اظهار کرد: حافظه جهانی متعلق به همه جهان است تا این آثار برای همه مردم جهان محافظت و نگهداری شود و در اختیار همه قرار گیرد چرا که میراث مستند هر کشور بخشی از میراث جهانی است و مجموعه تمدن‌های اقوام مجموعه تمدن جهانی را ایجاد کرده و هر کشوری در ایجاد تمدن جهانی نقش دارد پس متعلق به همه مردم جهان است و اگر آن را بگیریم یک نقص در تمدن جهان ایجاد می‌شود.
عضو کمیته ملی حافظه جهانی خاطرنشان کرد: مستندی قابل ثبت است که دارای ویژگی‌هایی نظیر منقول و قابل جابجایی باشد، از علائم، اشکال، کدها و صداها تشکیل شده باشد چرا که مفاهیم‌ثبت نمی‌شوند، قابل نگهداری و آرشیو کردن باشد، قابل تکثیر باشد و ارزش خود را از دست ندهد و در یک فرآیند مستندسازی ایجاد شود.
وی اظهار کرد: اسناد دارای دو شکل محتوا و حامل نگهداری هستند که گاه به خاطر محتوا و گاه به خاطر حامل ثبت می‌شوند اما اثری مثل شاهنامه بای‌سنقری با توجه به اینکه هم از محتوا و هم حامل مهم است، ثبت جهانی می‌شود.
اصیلی با بیان اینکه سطح آگاهی مردم و کارشناسان نسبت به میراث مستند باید افزایش پیدا کند، گفت: یکی از راه‌های بالا‌بردن این آگاهی استفاده از رسانه‌ها است تا بدین صورت این استاد شناخته و اعتماد عمومی برای پیدا شدن اسناد جدید بیشتر شود بنابراین این آثار باید معرفی شود تا توجه مسئولان را برای حفظ بهتر و نگهداری آن به شیوه‌های استاندارد د به آنها جلب کنیم.
وی تصریح کرد: ایجاد دسترسی یکی از برنامه‌های مهم کمیته است به طوریکه اگر اثری معرفی نشود و در دسترس نباشد گویی وجود ندارد بنابراین باید در نظر داشت که هر چه یک اثر در دسترس باشد بیشتر معرفی می‌شود، اعتبار مجموعه هم بالاتر می‌رود و حتی موجب شهرت فرد و مجموعه خواهد شد.
عضو کمیته ملی حافظه جهانی با اشاره به اینکه در میان ۱۰ اثر ثبت شده در این کمیته ۲ اثر مربوط به همدان می‌شود، خاطرنشان کرد: دو اثر خواجه رشیدالدین فضل‌الله‌همدانی شامل «وقفنامه ربع رشیدی» و «جامع‌التواریخ» به عنوان میراث مستند ایرانی در فهرست بین‌المللی حافظه جهانی به ثبت رسیده است.
منبع: ایسنا