به مناسبت فرارسیدن روز میلاد حضرت زینب (س)، پرستار بهاری که تمام زندگی خود را وقف خدمت و التیام درد مردم کرده به بیان خاطرات تلخ و شیرین خود پرداخت.
به گزارش عصر همدان، روز پنجم جمادی الاول سالروز ولادت حضرت زینب کبری (س)، بانوی صبر بازمانده از واقعه عاشوراست که بار پرستاری از بیماران کاروان عشق را یک تنه بر دوش کشید و پیام رسان این واقعه شد؛ از سال‌ها پیش و به پاس قدردانی از زحمات سفیدپوشان بی‌منت بر بالین بیماران در ایران را همزمان با خجسته میلاد بانوی استقامت روز پرستار نامگذاری کردند.
به مناسبت گرامیداشت این روز و به پاس زحمات این قشر، گفتگویی با یکی از پرستاران ترتیب دادیم و از خاطرات شیرین و تلخ وی در طول دوران خدمت در این عرصه جویا شدیم؛ الهه احمدی یکی از پرستاران پر توان بیمارستان آیت الله بهاری شهر بهار مانند سایر همکاران خود هر روز در حال ارائه خدمت به شهروندان است که از خاطرات خود اینگونه می‌گوید.
عصر همدان: خاطره‌ای که هر وقت به آن فکر می‌کنید خنده بر لبانتان نقش می‌بندد دارید؟
احمدی: مریضی داشتیم که با توجه به نوع بیماری نیاز به مراجعه زیاد به بیمارستان و تحت نظر بودن داشت و به دلیل تیک عصبی ناخواسته دائم دستش را به بالا و پایین حرکت می‌داد، برای اینکه این حرکت او غیرعادی جلوه نکند من هم چندین بار به حالت تیک عصبی دستم را بالا و پایین بردم اما این بیمار وقتی این حرکات را دید آنقدر به من خندید که اکسیژن کم آورد.
عصر همدان: از شیرین‌ترین خاطره خود بگویید.
احمدی: به یاد دارم بچه ای را که مسموم شده و قرص نامعلومی خورده بود به بیمارستان آوردند، بلافاصله معده اش را شستشو داده، سرم وصل کردیم و اقدامات لازم را انجام دادیم اما مدام حال بچه بدتر می‌شد تا اینکه دیدم نفس‌های بچه مشکل دار شد و چهره اش رو به کبودی رفت، بلافاصله بچه را بغل گرفتم و سریعاً به سمت اتاق CPR دویدم، به پزشک اطلاع دادیم و کد زدیم و خوشبختانه با تلاش همکاران بچه به زندگی برگشت و شروع به گریه کرد؛ این لحظه و این صدای گریه بچه شیرین‌ترین صدای گریه بچه برای همه ما و به ویژه برای من بود.
عصر همدان: غمگین‌ترین لحظه یک پرستار چه زمانی است؟
احمدی: شنیدن کنایه و برخی صحبت‌ها از سوی بیماران و همراهان آنها شاید موجب ایجاد دلخوری‌های گذرا شود اما می‌دانیم این لحظات گذراست و شرایط بیماران و همراهان آنها را درک می‌کنیم؛ اما بدترین خاطرات یک پرستار زمانی است که بر بالین یک بیمار تمام تلاش خود را انجام می‌دهد و متاسفانه بیمار از دنیا می‌رود.
عصر همدان: انتظارات و خواسته‌های این قشر چیست؟
احمدی: انتظارات ما به بالادستی‌ها برمی‌گردد که از آن جمله می توان به تامین نیروی مورد نیاز برای کاهش فشار کاری، تامین نیروی انتظامی شیفت در بیمارستان به منظور تأمین امنیت بیشتر پرسنل و بیماران، ایجاد عدالت بین پرسنل، بومی گزینی، به کارگیری نیروهای دارای صلاحیت در پست های مسئولیتی و دوری از باند بازی که متاسفانه خیلی زیاد شده است.
عصر همدان: آرزوی یک پرستار…
احمدی: برای همه انسان‌ها آرزوی سلامتی دارم، سلامتی بزرگ‌ترین نعمت است و تا زمانی که از این نعمت بزرگ برخورداریم کمتر به آن فکر می‌کنیم اما همین که کوچک‌ترین مشکلی پیش می‌آید متوجه می‌شویم هیچ چیز به اندازه سلامتی برای یک انسان اهمیت ندارد.
انتهای پیام/ک