کسی چه می‌داند، شاید امروز تیم ملی حوالی ساعت ۱۸:۳۰ آن‌موقع که سوت پایان بازی با سه‌شیرها به صدا درآمده، ما را با یک بلیت جادویی به سرزمین خوشبختی پرت کرد. آنجا همگی فریاد خواهیم کرد که “زنده باد ایران”.
به گزارش عصر همدان؛ حامد صیفی ورزشی نویس توانمند همدانی در یادداشتی نوشت:
به‌جای هراس از بازگشت به گذشته‌ها، بهتر است به هشت روز پیش‌رو فکر کنیم. به تیمی که شاید معجزه در کارش نباشد اما من و شما ایمان داریم که سربازانش به قطر رفته‌اند تا بجنگند و راهشان را از استیصال و درجا زدن جدا کنند.
هزار و ۵۸۸ روز زمان کمی نیست برای دندان روی جگر گذاشتن تا آغاز دوباره جام جهانی. دیروز چشم قرض به تماشای افتتاحیه رقابت‌ها دادیم و خودمان هم باور نمی‌کردیم که دومین بازی جام قرار است تبدیل شود به سرنوشت‌سازترین آن برای ۸۰ میلیون ایرانی.
به هر حال انگلیس پیش‌روی ماست. بدون تعارف و اغراق یکی از چند مدعی اصلی کسب عنوان قهرمانی. ما اما با سینیور قرار است دوباره برای شکار شادی‌های نو به نبردهای تازه‌ای برویم و پایِ موفقیت، هیچوقت از دویدن خسته نشویم.
به همین چند روز پیش برگردیم، به بازی با تونس. یا اصلاً به عقب‌ترها برویم که با اسکوچیچ روزگار خوبی نداشتیم. روزهایی که شکست می‌خوری حتما آدم‌های زیادی روبرویت ایستاده و تو را تمام‌شده تلقی می‌کنند. تیم ملی از روسیه تا قطر حتما در روزهای زیادی با این آدم‌ها برخورد داشته، اما هیچوقت نقطه‌ی پایان را ندیده است. باور ما همان است که چهار سال پیش بود. تیمِ کارلوس امروز جایی ایستاده که می‌خواست. تیمی که بازیکنانش خالی از ادا و اطوار شده و شاید در جام جهانی استثنایی و فوق‌العاده نباشند، اما نه با پا بلکه با قلب‌هایشان بازی می‌کنند.
آن‌ها قرار است امروز دست روی زانو گذاشته، بلند شوند و به جنگ جانی تازه ببخشند تا حظِّ وافر ببریم از تیمی که جسارت برای سربازانش به اصل اول تبدیل شده.
تیمی که از وقتی کی‌روش برگشته، “نه‌اینکه بخواهیم ستایش‌گرانِ افراطی اسکوچیچ را نادیده بگیریم نه؛ که وقتش هم نیست”، اما آنقدر ظرف همین مدت کوتاه روی کار آمدن مرد پرتغالی در حوالی قله دیده شده که انگار همه‌چیز را از نو کوبیده و ساخته.
بچه‌های تیم ملی انگار ساق پاها را از نو تراشیدهاند و درست مثل چهار سال پیش، از امروز هم می‌روند تا غرور را به سرفصل واژه‌های زندگی من و شما برگردانند.
ایران امروز با خالق خاطره‌های ماندگار، به جنگ با خالق فوتبال می‌رود. تیم مدل جدیدی که باید به آن دست مریزاد گفت. نه به‌خاطر حضور دوباره در جام بلکه به‌خاطر بازیکنانی که این چند روز حاشیه را روی سینه دیوار گذاشته هرچند این بی‌توجهی مردم را بیشتر ناامید و منتقدتر کرده است.
ایرانِ کی‌روش چه امروز و چه در دو دیدار بعدی حتما تیمی علیه ناامیدی خواهد بود که دلش نمی‌خواهد حتی یک لحظه هم به عقب برگردد. تیمی با یک سرمربی جذاب. مردی که همین چند روز که سوت و کرنومتر به دست سر تمرین تیم ملی در قطر حاضر شده، حکم قهرمان دهه‌های اخیر سینما را داشته که مدام له‌ولورده می‌شوند اما تهِ داستان خود و یک جماعت را از مخمصه نجات و به سرزمین خوشبختی پرت می‌کنند.
بخش زیای از آرامش امروز تیم ملی را از حق نگذریم باید پای مربی‌ای نوشت که شق‌القمر نکرده اما تیم ملی را از برخی عادت‌های بد فراری داده است. و حالا در نزدیک‌نمای امیدوارکننده هشت روز پیش‌رو، تیم ملی با کارلوس کی‌روش تعریف زیبایی از فوتبال خواهد بود.
اینکه زندگی در برزیل با آن پنالتی گم شده و به لطف ناملایمتی‌ها و تبعیض‌ها مجموعه‌ای زشت از شوربختی و بداقبالی بود را بیخیال. اینکه پسران باوقار و دل‌باخته ایران در روسیه برگ برنده بزرگی به نام امید را با بغل پای مهدی طارمی بر باد هوا دیدند را هم بیخیال. امروز در قطر باورمان با همیشه فرق دارد. امروز می‌رویم تا در گام اول با انگلیس از سالم‌ترین راه‌ها و قشنگ‌ترین مسیرها، به ریسمان رویاهایمان چنگ بزنیم و بالا برویم.
فوتبال هیچوقت راه را بر رویاپردازی نمی‌بندد. کسی چه می‌داند، شاید امروز تیم ملی حوالی ساعت ۱۸:۳۰ آن‌موقع که سوت پایان بازی با سه‌شیرها به صدا درآمده، ما را با یک بلیت جادویی به سرزمین خوشبختی پرت کرد. آنجا همگی فریاد خواهیم کرد که “زنده باد ایران”.
حامد صیفی